Τα είδαμε όλα αυτές τις ημέρες. Τους κυβερνητικούς βουλευτές να χύνουν δάκρυα για τα δεινά που αναγκάζονται να επιβάλουν στη χώρα και να αποκηρύσσουν Μνημόνια, συμφωνίες κλπ. Αλλά και κυβερνητικούς βουλευτές να ξεστομίζουν τη μία αρλούμπα μετά την άλλη με αρκετή δόση αλαζονείας στην προσπάθεια να… βαφτίσουν το κρέας ψάρι, που έλεγε και ο Μανώλης Γλέζος.

Στο τέλος βέβαια, παρά τις οιμωγές, οι αμνοί δεν τόλμησαν να βγουν από το μαντρί παρά τη μίνι διαφοροποίηση της κας Κατριβάνου. Πρέπει να είναι όλοι βέβαιοι ότι αυτή η κυβερνητική πλειοψηφία είναι αποφασισμένη και πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να μην απολέσει την εξουσία. Όχι μόνο τα μέτρα αυτά, αλλά ακόμα σκληρότερα θα έπαιρναν αν τους είχε ζητηθεί. Αν και επί της ουσίας είναι σαν να τα πήραν, αφού είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα ενεργοποιηθεί ο “κόφτης” μια και το πρόγραμμα πολύ απλά, δεν βγαίνει.

Με τις συμφωνίες που υπογράφει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δημιουργεί συνθήκες αντίστοιχες με εκείνες που επικρατούν σε ένα ηττημένο έθνος από τον κατακτητή του. Και μόνο η ταπεινωτική εποπτεία στο διηνεκές αρκεί… Αλλά και σε ένα ηττημένο έθνος, εκτός από την ενεχυρίαση του συνόλου της περιουσίας του, δίνεται η δυνατότητα μέσω αναπτυξιακών δράσεων και ενισχύσεων, να ανακάμψει. Εδώ, το μείγμα πολιτικής που δέχθηκε η κυβέρνηση, εμπλουτισμένο με τις “εντολές”  του “κόφτη” που προφανώς είναι γέννημα της αναξιοπιστίας της ελληνικής πλευράς επιτείνει και μεγεθύνει την εθνική καταστροφή.

Βεβαίως η εν ψυχρώ δολοφονία της οικονομίας και της κοινωνίας, συνοδεύτηκαν από πλήθος δήθεν αναστολές και ενστάσεις, οι οποίες έγιναν από τους τάχα διαμαρτυρόμενος και ασφυκτιώντες κυβερνητικούς βουλευτές, για τα μάτια του κόσμου. Για εσκεμμένη παραπλάνηση και για επικοινωνιακό άλλοθι προς την εκλογική τους πελατεία.

Σαν να μην ας έφτανε όμως το δράμα που επιφυλάσσει στην κοινωνία η κυβερνητική πολιτική, υπάρχουν και οι πολιτικάντικες αρλούμπες που ξεστομίστηκαν χωρίς αιδώ από βουλευτές, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Έτσι ακούσαμε από την κυρία Καρακώστα ότι οι χαμηλοσυνταξιούχοι που έπαιρναν ΕΚΑΣ ήταν φοροφυγάδες (δεν είχε καν την εξυπνάδα να περιμένει την… κωλοτούμπα)! Ή την ανάλυση της κυρίας Θεοπεφτάτου ότι θα επιβαρυνθούν από τους έμμεσους φόρους οι… ελάχιστοι που παράλληλα και πίνουν και καπνίζουν και βγαίνουν συχνά για καφέ…

Μέχρι και ο απίστευτος υπουργός Ναυτιλίας, ο κ. Δρίτσας, ίσως ο πλέον αναξιόπιστος υπουργός της κυβέρνησης μετά τις συνεχείς θεαματικές κυβιστήσεις στο θέμα του ΟΛΠ, βγήκε να πανηγυρίσει γιατί δόθηκε σε πρώτη φάση το 51% και όχι άμεσα το 67%… Όμως αν σε αυτή την κυβέρνηση παραμένουν ακόμα στη θέση τους υπουργοί που έχουν διασυρθεί κατ´ επανάληψη όπως ο κ. Δρίτσας, τι άλλο να συζητήσει κανείς. Και να ήταν μόνο αυτός… Είναι μακρυά η λίστα.

Τα μέτρα που ψηφίζει η κυβερνητική πλειοψηφία την θέτουν ευθέως απέναντι στην κοινωνία. Και αν υπάρχουν ακόμη κρίσιμες εκλογικές μάζες που βολεύονται ή ικανοποιούνται από την ισοπέδωση δια της φτωχοποίησης, οι ίδιοι θα αρχίσουν να ασφυκτιούν όταν θα αρχίσει η υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Τότε θα αρχίσουν για την κυβέρνηση τα πραγματικά δύσκολα.

[ΠΗΓΗ: capital.gr., του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 23/5/2016]

Έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικό. Σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία οι ΣΥΡΙΖΑίοι παίζουν το ίδιο επικοινωνιακό παιχνίδι. Δήθεν ανησυχούν, δήθεν πιέζονται, δήθεν αντιδρούν και στο τέλος πάνε σαν τα πρόβατα που δεν διανοούνται καν να αφήσουν το μαντρί και ψηφίζουν ότι τους δώσουν. Θα γίνει δηλαδή κάτι διαφορετικό την Κυριακή;

Ή μήπως υπάρχει κανείς που υποστηρίζει ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές θα κάτσουν να διαβάσουν όλες τις σελίδες; Και ότι δεν θα αρκεστούν στις περιλήψεις και στην… κεντρική ιδέα δια χειρός Τσακαλώτου; Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η “τυφλή” ψήφιση Μνημονίων και σκληρών μέτρων χωρίς να είναι επαρκώς ενημερωμένοι, ούτε φυσικά οι πρώτοι που πριν τη ψηφοφορία αντιδρούσαν και στην κρίσιμη ώρα έβαζαν την ουρά κάτω από τα σκέλια. Ούτε οι πρώτοι που θα υποστηρίζουν ότι έλαβαν σκληρά μέτρα προ του κινδύνου διάλυσης της χώρας…

Όμως δεν μπορεί παρά να δεχθεί κανείς το γεγονός ότι η ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία των 153 εδρών αποδεικνύεται πολύ πιο συμπαγής από ότι είχε εκτιμηθεί. Είτε λόγω της αγάπης για την καρέκλα, είτε επειδή νιώθουν μέσα τους το “κάναμε 60 χρόνια να πάρουμε την εξουσία, σιγά μην την αφήσουμε”, είτε επειδή έχουν πείσει τους εαυτούς τους για λόγους αυτοσυντήρησης ή ιδεοληψίας ότι εκπροσωπούν το “λιγότερο κακό”.

Είναι λοιπόν μάλλον υπεραισιόδοξοι όσοι ποντάρουν σε διάσπαση της κυβερνητικής πλειοψηφίας μέσω διαρροών στη ψήφιση του νέου νομοσχεδίου για τους έμμεσους φόρους, τον “κόφτη”, το Υπερταμείο των ιδιωτικοποιήσεων και τα “κόκκινα” δάνεια. Υπό αυτές τις συνθήκες, το τι θα πράξει η αντιπολίτευση, έχει σημασία μόνο σε σχέση με την πολιτική που η ίδια θέλει να επικοινωνήσει προς την κοινωνία. Είναι ένα παιχνίδι για την επόμενη ημέρα. Όχι τόσο για την Κυριακή.

Εκτός πια και αν υπάρξει κάποια έκπληξη. Αλλά θα κωλώσουν οι κυβερνητικοί βουλευτές τώρα; Έχοντας ήδη ψηφίσει τα σκληρότερα φορολογικά μέτρα όλων των εποχών και τα δυσβάσταχτα χαράτσια του ασφαλιστικού; Θα πρόκειται για τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Έφτασαν μέχρι εδώ, έκαψαν μεγάλο μέρος του πολιτικού τους κεφαλαίου και της πολιτικής τους αποδοχής, έγιναν αντιπαθείς σε μεγάλο μέρος ακόμη και της δικής τους εκλογικής πελατείας, για να χάσουν τώρα τις καρέκλες; Ιδιαίτερα όταν θα έχουν μπροστά τους ένα καλοκαίρι χωρίς δυσάρεστες κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις;

Βεβαίως, άγνωστες οι βουλές του Αλέξη. Αλλά η μέχρι τώρα τακτική του δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι πρόκειται για ένα ακόμη σόου οφ, προκειμένου να αναδείξουν το πόσο δύσκολες είναι οι αποφάσεις που καλούνται να πάρουν και τα βάρη που αναλαμβάνουν.