«Αν επιτύχει λοιπόν η αυριανή συγκέντρωση, θα δημιουργήσει μία εικόνα προς τα έξω πολύ διαφορετική από εκείνη που “πουλά” η κυβέρνηση στους Ευρωπαίους εταίρους. Ότι μέσω αυτής διασφαλίζεται η πολιτική σταθερότητα στη χώρα και ότι ελέγχουν απόλυτα την κατάσταση και στην κοινωνία παρά τα σκληρά μέτρα που έχουν ψηφίσει.»…

Να λοιπόν που στην κυβέρνηση αρχίζουν πλέον να νιώθουν στο πετσί τους όλα όσα οι ίδιοι υπέθαλπταν όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Την πλέον σκληρή και άγονη αντιπολίτευση του “όχι σε όλα”. Τώρα βιώνουν τις αντιδράσεις της κοινωνίας, τους προπηλακισμούς υπουργών. Τώρα στρέφεται εναντίον τους το “όπλο” των socialmedia που χρησιμοποίησαν κατά κόρον στην πορεία προς την εξουσία.

Και έχουν ήδη αρχίσει να αντιδρούν αμήχανα. Ενοχλημένα. Τώρα “βαφτίζουν” ακραία ή υπονομευτικά τα συλλαλητήρια. Ανατριχιάζουν στη σκέψη ότι κάποιοι μπορεί να ζητούν… Παραιτηθείτε! Τώρα ζητούν ή μάλλον απαιτούν συναίνεση. Αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Τώρα έχουν αρχίσει να πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα. Και το πρόβλημα μόλις ξεκίνησε. Και δεν μπορούν εύκολα να το διαχειριστούν. Και έρχεται και καλοκαίρι. Και θα πρέπει να πάνε και στις περιφέρειές τους. Και εκεί θα αντιμετωπίζουν την οργή του κόσμου. Οι οποίοι δεν θα είναι ούτε ακροδεξιοί ούτε φασίστες. Πιθανώς να είναι και πρώην ψηφοφόροι τους. Από εκείνους που έκαναν τον λάθος να πιστέψουν…

Από τους “αγανακτισμένους” και το κίνημα “δεν πληρώνω” από τα αναθέματα και τους μύδρους επί δικαίων και αδίκων, από τις κατηγορίες για… γερμανοτσολιάδες και προδότες, μέχρι τον καταιγισμό υποσχέσεων για παροχολογίες, οι ΣΥΡΙΖΑίοι ως αντιπολίτευση συνέβαλαν στο να διαλυθεί πλήρως η χώρα και η οικονομία. Ακύρωσαν δε τις όποιες προσπάθειες ανασυγκρότησης είχαν γίνει (έστω και με αρκετά λάθη…) και εξασφάλισαν την ανέλιξή τους στην εξουσία. Και τώρα ενοχλούνται που αρχίζουν να εμφανίζονται ψήγματα αντίδρασης.

Τους ενόχλησαν οι… γραβατωμένοι όταν κατέβηκαν στους δρόμους, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και άλλοι επιστήμονες μαζί με ελεύθερους επαγγελματίες. Και το διακωμώδησαν. Άρχισαν να βάλλουν κατά του… κινήματος των αστών και έβαλαν μπροστά τη “μηχανή” του ταξικού διχασμού. Κήρυξαν ταξικό πόλεμο και έφτασαν μάλιστα στο σημείο υπουργοί να δηλώνουν είτε ότι “αυτή τη φορά η αριστερά δεν θα καταθέσει τα όπλα της (Κατρούγκαλος)”, είτε ότι “ο λαός μας ψήφισε για να επιβαρύνουμε τους Μένουμε Ευρώπη (Κυρίτσης)”. Και τόσα άλλα…

Τώρα λοιπόν, το μεγάλο πρόβλημα είναι το αυριανό συλλαλητήριο. Αυτό προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν. Πώς τα φέρνει όμως η ζωή, ε… Μέσα από τα socialmedia μεγάλωσε το κίνημα των “αγανακτισμένων”, μέσα από τα social media αρχίζει και η μεγάλη αμφισβήτηση. Βλέπετε, έχουν χάσει οι ΣΥΡΙΖΑίοι και τους Λαφαζανικούς. Γιατί τα παιδιά του Παναγιώτη ήταν εκείνα που κυρίως έκαναν τη δουλειά. Όπως και την αποδόμηση κάθε αντιπολιτευτικής γραμμής στους πρώτους μήνες…

Αν επιτύχει λοιπόν η αυριανή συγκέντρωση, θα δημιουργήσει μία εικόνα προς τα έξω πολύ διαφορετική από εκείνη που “πουλά” η κυβέρνηση στους Ευρωπαίους εταίρους. Ότι μέσω αυτής διασφαλίζεται η πολιτική σταθερότητα στη χώρα και ότι ελέγχουν απόλυτα την κατάσταση και στην κοινωνία παρά τα σκληρά μέτρα που έχουν ψηφίσει. Πρόσφατα είναι άλλωστε τα συγχαρητήρια του κ. Dijsselbloem προς τον κ. Τσίπρα και ο θαυμασμός για το πώς μπορεί και κερδίζει εκλογικές και κοινοβουλευτικές μάχες παρά την αντιλαϊκή πολιτική του.

Και ακριβώς γι αυτό, θεωρείται ο Αλέξης Τσίπρας χρήσιμος από τους εταίρους. Γιατί έχει καταφέρει μία “αριστερή” κυβέρνηση να περάσει μέτρα που αν τα είχε εισηγηθεί οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, από τις αντιδράσεις και τον χαμό που θα γινόταν θα… κουνιόταν η Ακρόπολη από τη θέση της. Ενώ με τους ΣΥΡΙΖΑίους μπορεί να κουνηθεί μεν, αλλά επειδή θα έχει πουληθεί…

Για φανταστείτε λοιπόν το κόστος από την κατάρρευση αυτής της εικόνας. Το προφίλ του Αλέξη στο εξωτερικό θα δεχθεί ηχηρό ράπισμα. Και δεδομένων και των δυσμενών για τον πρωθυπουργό ευρημάτων από τις δημοσκοπήσεις όπου έχει πλέον αρχίσει να παγιώνεται μία διαφορά που είτε φτάνει είτε ξεπερνά τις 5 μονάδες, η κατάσταση και μαζί και η εμπιστοσύνη των ξένων θα αρχίσει να γίνεται επισφαλής.

ΠΗΓΗ: www.capital.gr , του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 14/6/2016]

Μέχρι την επώδυνη συμφωνία της 12ης/13ης Ιουλίου με τους «εταίρους» και μέχρι τον ανασχηματισμό της αμηχανίας, ο Αλέξης Τσίπρας /η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «της δικής του λογικής» είχε έναν ύπουλο εχθρό να αντιμετωπίσει: την απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Ύστερα, όταν βρέθηκε σε ανάπτυξη το εσωτερικό ρήγμα στον (ιδιότυπο ούτως ή άλλως) πολιτικό οργανισμό που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνον απο αντιπολίτευση δεν είχε έλλειψη! Μόνο που η αντιπολίτευση προερχόταν από μέσα – από την Αριστερή Πλατφόρμα, από τον (πάλι θυμωμένο) Παναγιώτη Λαφαζάνη, από την πρωθιέρεια του απολύτου Ζωή, από τον εκτοξευμένο και (ευτυχώς!) φλύαρο υπουργό-παγώνι Γιάνη Βαρουφάκη. Όμως τον Λαφαζάνη τον βομβάρδισε ο Τσίπρας με βόμβες βυθού, τον Γιάνη μας (με ένα «ν») τον άφησε να εκτίθεται μόνος του – μένει μόνον η Ζωή! Αλλά και ακόμη από πιο μέσα, προήλθε η αντιπολίτευσή του, πιο βαθιά, από την επιμονή των «κοινών συριζαίων». Οι οποίοι πίστεψαν στο «Πρώτη φορά αριστερά!» μη προσέχοντας ότι το ουσιαστικό στοίχημα ήταν ότι θα επρόκειτο για κυβερνητική/κυβερνώσα/με τις ευθύνες της διακυβέρνησης Αριστερά.

Η «άλλη» αντιπολίτευση, η αυτονόητη, η θεσμική, τον Αλέξη Τσίπρα συνέχισε να τον απειλεί όπως και πριν – δηλαδή… με την απουσία της. Που, σιγά-σιγά άρχισε να φέρνει κάπως προς διάλυση. Στην Ν.Δ., αυτό κόντεψε να αποκτήσει και κοινοβουλευτική αποτύπωση, με αφορμή τη φορολογία των αγροτών – όμως επεκράτησαν σοφές(;) συμβουλές και το θέμα απεσύρθη/θάφτηκε, ώστε ο πολυθρυμματισμός να μην φανεί. Στο πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, πάλι, η διάλυση έχει εγκατασταθεί τόσο πολύ στον πυρήνα του (βοηθάει και η πρωτεϊκή, διεκδικητική των πάντων φιγούρα του Βαγγέλη!), ώστε κάθε συζήτηση να παρέλκει. Από το ΠΟΤΑΜΙ, τώρα, η απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ χωρεί δια της τεθλασμένης: ένας αιφνίδια ωριμάζων Σταύρος Θεοδωρακης κατά κάποιον τρόπο «δείχνει τον καθρέφτη» στον Αλέξη Τσίπρα, ώστε ο δεύτερος να μην μπορεί να θεωρήσει ότι… δεν βλέπει τι ακριβώς κάνει από εσωστρέφεια, τι κάνει από κομματοκεντρικό χειρισμό, τι κάνει από παραίτηση από την (όποια εναπομένουσα) ουσία της βαριάς διαπραγμάτευσης. Της οποίας δέχθηκε να κουβαλήσει το κόστος – μην το ξεχνάμε αυτό.

http://www.protagon.gr/, 23/07/2015, του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Μήνυμα προς την Κυβέρνηση και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη:

«Δεν θα επιτρέψουμε μονομερείς αποφάσεις υπό την πίεση συγκεκριμένων κύκλων που μπαινοβγαίνουν στα Υπουργεία»

Μετά από τις τελευταίες εξελίξεις και χωρίς να έχουμε λάβει καμία ξεκάθαρη απάντηση, κατεβήκαμε στην Αθήνα και πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας προσπαθώντας να βρούμε εμείς και να συναντήσουμε τους αρμόδιους φορείς και τα Υπουργικά στελέχη που κρατούν την τύχη μας στα χέρια τους.

Σε αυτήν μας την προσπάθεια που συνεχίζεται πιο δυναμικά και αυτή την εβδομάδα, είχαμε συμπαραστάτες και τουςευχαριστούμε δημόσια την Γ.Σ.Ε.Ε, την Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων και το Εργατικό Κέντρο Χαλκιδικής που έκαναν ότι μπορούσαν για να μας ανοίξουν πόρτες επικοινωνίας.

Η τοπική Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Ιγγλέζη αντίθετα, έκανε ότι μπορούσε για να κλείσει κάθε πόρτα επικοινωνίας με την Κυβέρνηση και αυτό οφείλουμε να το καταγγείλουμε δημόσια. Όλες τις προηγούμενες ημέρες και παρά την αγωνία μας και την ανησυχία μας, η Βουλευτής Χαλκιδικής που εκπροσωπεί στο ελληνικό κοινοβούλιο όλους εμάς, 2.000 Χαλκιδικιώτες και τις οικογένειές μας και όλους τους συγχωριανούς μας που βασίζουν το μέλλον τους στα Μεταλλεία, αντί να μας αντιμετωπίζει σοβαρά και να εκπροσωπήσει τον τόπο, εμπόδισε μπροστά μας και χωρίς προσχήματα ακόμα και την δική μας προσπάθειά να το πράξουμε.

Απευθύνουμε λοιπόν  ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην Κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα στον αρμόδιο Υπουργό Παναγιώτη Λαφαζάνη, ο οποίος και μας είδε και μας άκουσε. Τον καλούμε, πριν αποφασίσει να κάνει πράξη την δέσμευσή του σε εμάς και να μας επισκεφτεί στην Χαλκιδική, να αποφύγει κάθε μονομερή ενέργεια, υπό την πίεση συγκεκριμένων κύκλων που μπαινοβγαίνουν με ευκολία στα Υπουργικά γραφεία στην Αθήνα. Αλλιώς θα μας βρει μπροστά του.

Και ξεκαθαρίζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι:

1. Θα μείνουμε στην Αθήνα, θα κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να είμαστε παρόντες. Δεν θα επιτρέψουμε καμία απόφαση για μας χωρίς εμάς, και χωρίς να ακουστεί προηγουμένως η φωνή μας.
2. Εμείς δεν διαπραγματευόμαστε το μέλλον μας. Εμείς δουλεύαμε, δουλεύουμε και θα δουλεύουμε στα Μεταλλεία
3. Εμείς δεν εκβιαστήκαμε, δεν εκβιαζόμαστε και δεν θα εκβιαστούμε από κανέναν.

Ο αγώνας μας ΤΩΡΑ δυναμώνει

Και πάλι, με τον αγώνα μας, θα νικήσουμε

Οι Πρόεδροι των Σωματείων Εργαζομένων στα Μεταλλεία Κασσάνδρας

Μεταφέρουμε αυτούσιο το κείμενο του δημοσιογράφου Γιώργου Παπαχρήστου που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Είναι προφανές ότι έχει τις δικές του πηγές πληροφόρησης, ενώ η ευστοχία των παρατηρήσεών του την τελευταία δεκαετία είναι παροιμιώδης. Διαβάστε λοιπόν:

“ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ όταν έχω να μεταφέρω άσχημα νέα. Αισθάνομαι σαν τον Αγγελο, Εξάγγελο στο σχετικό τραγούδι του Νιόνιου (Σαββόπουλου) που κάτι τέτοια έκανε μέχρι που τον έδιωξαν διότι αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μην μας πει κανένα ! Σφίγγεται η καρδιά μου που πρέπει να ανακοινώσω στο λαϊκό κίνημα Χαλκιδικής και περιχώρων ότι όσοι οραματίστηκαν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα διώξει κλωτσηδόν την εταιρεία Ελληνικός Χρυσός που διαχειρίζεται τα μεταλλεύματα χρυσού στις Σκουριές θα διαψευσθούν. θα έλεγα ότι πρέπει να αλλάξουν και πλευρό, αλλά δεν το κάνω, διότι είμαι άνθρωπος ευγενής και δεν αρμόζει στην αγωγή μου να πω τέτοια πράγματα. Θα πω μόνο ότι, όπως εγκύρως πληροφορήθηκα, η εταιρεία όχι μόνο δεν φεύγει αλλά θα εγκατασταθεί για τα καλά στην περιοχή υπό την προϋπόθεση ότι θα καταβάλει ένα μεγαλύτερο μίσθωμα από αυτό που αγόρασε τα μεταλλεία. Πόσο δεν ξέρω, αλλά εάν αυτό δεν γίνεται εφικτό νομικά, η κυβέρνηση θα ζητήσει να παραχωρηθεί στο ελληνικό Δημόσιο ένα ποσοστό της τάξεως του 20% της επένδυσης. Προσεχώς περισσότερα”…

Γιώργος Παπαχρήστος

Το Στίγμα-13/2/15,εφ. ΤΑ ΝΕΑ