Σε τριμερή συνάντηση με την παρουσία και της υπεύθυνης εταιρείας που έχει αναλάβει τo έργο καλούν οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία την κυβέρνηση προκειμένου να δοθεί οριστική και ουσιαστική λύση στο θέματος λειτουργίας τους και να μην απειλούνται οι ίδιοι με ανεργία Με κόκκινες γραμμές τη νομιμότητα, την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και του δημόσιου συμφέροντος επιθυμούν οι εργαζόμενοι να καθίσουν στο τραπέζι των συζητήσεων.
“Κανένας από εμάς δεν θέλει να δηλητηριάσει τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Είναι απαράδεκτο να μας παρουσιάζουν ως δολοφόνους την ώρα που το μόνο που θέλουμε είναι να εξασφαλίσουμε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά μας στην εργασία” , λέει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων Ελλάδας Γιώργος Γλυνιαδάκης. Τρίτη γενιά μεταλλωρύχοι αρκετοί από τους εργαζόμενους, δηλώνουν ότι τα μεταλλεία δεν αποτελούν τροχοπέδη στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής και ότι από το 1923 που τα πρωτολειτούργησαν οι Γάλλοι δεν έχει φανεί σε βάθος χρόνου να έχει επηρεαστεί αρνητικά το περιβαλλον. Αλγεινή εντύπωση δημιούργησε στους μεταλλωρύχους η στάση του αναπληρωτή υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβαλλοντος και Ενέργειας Γιάννη Τσιρώνη, και προειδοποιούν με κατάληψη στο υπουργείο αλλά και στα ορυχεία την επόμενη εβδομάδα και μεγαλειώδη πορεία των εργαζομένων στη Θεσσαλονίκη.
Το ότι ο κ. Τσιρώνης μπέρδεψε τον ήχο από την κρούση των κρανών μας στον δρόμο με αυτόν της κατσαρόλας φανερώνει την ακαταλληλότητά του να χειριστεί μια κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε με μονομερείς ενέργειες. Αν πάλι του θυμίσαμε το χιλιανό αστικό κίνημα της “κατσαρόλας” στις αρχές της δεκαετίας του ’70, του υπενθυμίζουμε ότι είμαστε αυθεντικά στοιχεία της εργατικής τάξης και όχι αστοί, όπως εκείνος και οι σύμβουλοι του. Το είδε όλη η Ελλάδα με τα μάτια της , επισημαίνουν οι μεταλλωρύχοι και συνεχίζουν: Το κορυφαίο από τα παραμύθια του κυρίου Τσιρώνη είναι η σιγουριά του ότι η Eldorado θα μας πετάξει στον δρόμο σαν στυμμένες λεμονόκουπες, ενώ αν ακούσουμε τις “οδηγίες” του δεν θα χάσουμε τις δουλειές μας. Ίσως ο κύριος Τσιρώνης αναπολεί περασμένες εποχές, όταν οι εργαζόμενοι είχαν την ανάγκη “καθοδηγητών” και δεν αντιλήφθηκε πόσο η κοινωνία και το εργατικό κίνημα έχει εξελιχθεί από τότε. Ας μάθει κάποια στιγμή ότι εμείς είμαστε εργαζόμενοι της Ελληνικός Χρυσός και όχι της Eldorado. Το θέμα είναι από πού ξέρει ο υπουργός ότι θα μας διώξει η Eldorado; Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της; Μήπως επιθυμεί να γίνει προσεχώς; Θυμάται ο υπουργός ποιος ανακάλεσε αναίτια την έγκριση δόμησης Εκείνος ή η Ελληνικός Χρυσός; Ποιος ανακάλεσε τα πρωτόκολλα υλοτόμησης ενώ είχε διαπιστώσει τη νομιμότητά τους; Εκείνος ή η Ελληνικός Χρυσός;
Μια ξεκάθαρη θέση ζητούν από το υπουργείο οι εργαζόμενοι, καθώς το καλοκαίρι έρχεται και αν δεν έχει υπάρξει λύση τότε θα αναγκαστούν κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις τους να προβούν και σε κλείσιμο των δρόμων. Την ίδια ώρα καταγγέλλουν ότι ενώ περίμεναν να δουν στο πλευρό τους κυβερνητικούς βουλευτές είδαν με τους… κουκουλοφόρους τη βουλευτή της Χαλκιδικής Κατερίνα Ιγγλέση.
“Εμείς θέλουμε έναν έντιμο συμβιβασμό, δεν εκβιάζουμε ούτε εκβιαζόμαστε. Δεν είμαστε μεσίτες κανενός. Δεν πρέπει να χαθεί καμία θέση εργασίας. Μας είπαν ότι δεν θα κάνουν μονομερείς ενέργειες και το επόμενο βήμα τους ήταν να ανακαλέσουν τις άδειες δόμησης και υλοτόμησης. Αυτή η κυβέρνηση είναι αναξιόπιστη στο δικό μας θέμα” , τονισαν. Μετά την προσφυγή των εργαζόμενων στο ΣτΕ για την παράνομη, όπως οι ίδιοι λένε, ανάκληση της άδειας υλοτόμησης από το αρμόδιο υπουργείο, η υπόθεση εκδικάζεται στις 6 Μαίου.
(Πηγή: Εφ. ΕΘΝΟΣ)

Δεν υπάρχει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ΒΑ Χαλκιδική… Ούτε ο πιο διεστραμμένος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να το συλλάβει σαν ιδέα:

Ένα αυθεντικό εργατικό κίνημα το οποίο ξεκίνησε λόγω του επικείμενου κινδύνου ανεργίας και ανέχειας, καταπολεμάται λυσσαλέα από την αριστερή κυβέρνηση της χώρας και βρίσκει υποστηρικτές στο πρόσωπο της δεξιάς, και δεξιών βουλευτών οι οποίοι κάνουν υπέρ του και επερωτήσεις στη βουλή!!! Χειρότερος εχθρός του κινήματος μια αριστερή βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, η οποία μάλιστα εκλέγεται στην περιοχή όπου υπάρχει η αντιπαράθεση! Στην οποία περιοχή, η δημοτική αρχή η οποία είναι αποδεδειγμένα εναντίον των εργαζομένων εκλέχθηκε με σύνθημα την ενότητα (!). Α, ναι, ξέχασα και η αστυνομία τελευταία είναι υπέρ των εργαζομένων!

Αυτοί που αποκαλούνται «κάτοικοι» είναι μια θλιβερή μειονότητα υποκινούμενη από ίδια και πολιτικά συμφέροντα, η οποία για να δημιουργήσει φασαρία επιστρατεύει επαγγελματίες οικολόγους, ακτιβιστές, κουκουλοφόρους και μπαχαλάκηδες, ενώ κανείς δεν αποκαλεί «κατοίκους» τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, οι οποίοι πραγματικά ζουν στην περιοχή. Και την φασαρία την κάνουν τα 4-5 πιο απομακρυσμένα χωριά από την επένδυση, ενώ τα 11 πλησιέστερα, τα λεγόμενα Μαδεμοχώρια, αν και συντριπτική πλειοψηφία, δεν εισακούονται.

Οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν μια επένδυση που θα δώσει δουλειά σε 5.000 άτομα σύνολο την εποχή της μεγαλύτερης ανεργίας που γνώρισε η Ελλάδα, και ο Υπουργός Εργασίας (!!!), εν χορώ με τον Υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (!!!) δηλώνουν πως η επένδυση θα κλείσει… Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα που παρακαλάει επενδυτές να έρθουν από οπουδήποτε και –φυσικά– κανείς δεν έρχεται…

Πώς να το εξηγήσεις αυτό στον μέσο Ευρωπαίο;

Στα πλαίσια της τακτικής «χρησιμοποιώ κάθε μέσο κατά της επένδυσης», οι «αγωνιστές» τολμούν να καπηλευτούν τους ιστορικούς αγώνες των μεταλλωρύχων για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και να τους παρουσιάσουν ως αγώνες κατά της εξόρυξης. Το θράσος κάποιων δεν έχει όρια, αλλά το μόνο που θα τους συμβούλευα είναι να σκέφτονται πριν δημοσιεύουν κατάπτυστα κείμενα όπως αυτό στο http://sillent-footsteps.blogspot.gr/ διότι εκτός από τον κοινό νου υπάρχει και η ιστορική μνήμη.

Με αφορμή το βιβλίο της κας Αθηνάς Σταυροπούλου σχετικά με την μεγάλη απεργία στα μεταλλεία το 1977, επιχειρήθηκε να συνδεθεί η ιστορικής σημασίας για το εργατικό κίνημα κινητοποίηση με το σημερινό «κίνημα» κατά της επένδυσης. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Οι μεταλλωρύχοι πάλευαν για καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίες –τις οποίες σήμερα απολαμβάνουν– και όχι για να κλείσουν τα ορυχεία… Τότε εργοδοσία και κράτος χτύπαγαν το συνδικαλιστικό κίνημα… Δεν έιχε να κάνει με τους μεταλλωρύχους… Και ναυτεργάτες να ήταν, τα ίδια θα συνέβαιναν.

Βέβαια, που έγινε αυτή η συζήτηση; Που αλλού; Κάπου που να είμαστε «εμείς, μεταξύ μας…» μην ακουστούν και παραέξω οι μπαρούφες… Απορώ πως τόλμησαν να δημοσιεύσουν στο διαδίκτυο αποσπάσματα από τη συζήτηση! Έτσι λοιπόν, στα πλαίσια του 14ου camping «αγωνιστικών κινήσεων και μαθητικής αντίστασης», την Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013, στο χώρο του camping στην Κομίτσα , διοργανώθηκε συζήτηση με θέμα : «Η ιστορία του κινήματος των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής, η μεγάλη απεργία του ’77».

Στην συζήτηση, παλιοί μεταλλωρύχοι εξιστόρησαν τις μεθόδους καταστολής – αρκετές φορές βίαιες- που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν οι εργοδότες για το σταμάτημα των απεργιών, το ρόλο των κρατικών μηχανισμών, το ρόλο των απεργοσπαστών και όλα αυτά τα οποία φυσικά δεν συνέβαιναν μόνο στα μεταλλεία. Με τέτοια παραδείγματα αγώνων είναι γεμάτη η ιστορία του εργατικού κινήματος.

Τώρα θα παρακαλούσα κάποιος να μου εξηγήσει πως συνδέεται αυτό με τα σημερινά ορυχεία… Είναι ακριβώς το ίδιο σαν να χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι στα αρχαία χρόνια δούλευαν οι σκλάβοι στα ορυχεία χωρίς καμία ανταμοιβή και δικαίωμα, άρα να κλείσουμε τα ορυχεία σήμερα. Αυτός ο παραλληλισμός που επιχειρείται με τους προ τριακονταετίας εργοδότες και το μεταχουντικό πολιτικό καθεστώς με την σημερινή ιδιοκτήτρια εταιρεία και τη σημερινή πολιτική κατάσταση είναι τουλάχιστον ατυχής. Διαβάστε προσεκτικά πως επιχειρείται η σύνδεση:

«Ιδιαίτερα όταν κάποιοι βάλθηκαν στις μέρες μας να το παίξουν μικροί θεοί στέλνοντας τους εργαζόμενους να δουλέψουν σε έργα φαραωνικών διαστάσεων σε σύγκριση με τα υπάρχοντα, σχεδιάζοντας το άνοιγμα στοών ακριβώς πάνω ή σχεδόν δίπλα στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα από τα μεγαλύτερα ενεργά σεισμικά ρήγματα στη Βόρεια Ελλάδα, αγνοώντας τόσο την σχετικά πρόσφατη σεισμική ιστορία όσο και τις προειδοποιήσεις αρκετών επιστημόνων. Το σύνθημα που δονούσε το μακρινό 1977 τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και του Πολυγύρου όπου διεξαγάγονταν οι δίκες κατά των εργαζομένων στα μεταλλεία , παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ και εμπνέει στους σημερινούς αγώνες κατά της καταστροφικής Καναδικής εταιρείας χρυσού και των ντόπιων υποτακτικών.»

Σιγά… Σε λίγο θα μας πείτε πως και οι μεταλλωρύχοι είναι κατά της εξόρυξης! Και πως η δουλειά στα ορυχεία είναι υποχρεωτική και οι εργαζόμενοι πάνε οπουδήποτε τους πουν… Δεν υπάρχουν σωματεία, κανόνες ασφαλείας… τίποτα… πρόβατα επί σφαγήν οι εργαζόμενοι…

Στο «άρθρο» τίθεται και ένα ερώτημα: Το μεταφέρω κατά λέξη:

«Ας απαντήσουν ο σημερινός δήμαρχος και η εταιρεία , τι ήταν οι αγωνιστές μεταλλωρύχοι; «Τρομοκράτες», «τραμπούκοι», «αναρχικοί», «Ιερισσιώτες», τι; To 1977 είχαμε «κοινοβουλευτική δημοκρατία»… όπως σήμερα… και τότε τον «νόμο και την τάξη» επικαλούνταν η εταιρεία και οι υπάλληλοί της για να στέλνουν σε δίκες τους αγωνιστές μεταλλωρύχους και τους υποστηρικτές τους.»

Να απαντήσω αμέσως: Πρώτον οι αγωνιστές μεταλλωρύχοι ήταν ακριβώς ότι είναι και οι σημερινοί. Αγωνιστές. Οι παλιοί αγωνίζονταν για τα εργατικά τους δικαιώματα, οι σημερινοί αγωνίζονται για ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο και την ανάπτυξη της περιοχής τους.

Δεύτερον καμιά εταιρεία δεν στέλνει σήμερα σε δίκες κανέναν (και πολύ περισσότερο μεταλλωρύχους), οι σημερινοί προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι συνελήφθηκαν μετά από έρευνες των διωκτικών αρχών.

Και είναι ΝΤΡΟΠΗ να συγκρίνεις τους μεταλλωρύχους που κατηγορούνταν και φυλακίζονταν τότε για τα φρονήματά τους –μην κρυβόμαστε, ο φόβος των κομμουνιστών τότε είχε καλλιεργηθεί πολλά χρόνια από την δικτατορία– με τα άτομα που έχουν προφυλακιστεί σήμερα για πλημμελήματα και άλλες ενέργειες…

Όσο για τον ομιλητή κο Παυλίδη Δημήτρη, συγγραφέα και αρθρογράφο στην «Προλεταριακή Σημαία», εφημερίδα του ΚΚΕ(μ-λ), σεβαστή η γνώμη του, αλλά σήμερα το θέμα δεν είναι ταξικό αγαπητέ μου όπως επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί, αλλά καθαρά πολιτικό. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν όλοι τόσο πιο γρήγορα θα βρεθεί λύση.