Μετά την τοποθέτηση του υπουργού Περιβάλλοντος για την ενεργοποίηση της διαδικασίας της διαιτησίας ανάμεσα στο ελληνικό Δημόσιο και την εταιρεία Ελληνικός Χρυσός είναι πλέον σαφές και στον πλέον καλόπιστο, ότι το ζήτημα της μεγαλύτερης ιδιωτικής επένδυσης στη χώρα έχει αποκτήσει πλέον χαρακτηριστικά προσωπικού και όχι πολιτικού ζητήματος.

Στο εσωτερικό της κυβέρνησης φαίνεται πως αναπτύσσονται δύο προσεγγίσεις. Η πρώτη ως πιο ρεαλιστική αποσκοπεί στη συνεχή δημιουργία προσκομμάτων και εμποδίων στην επένδυση, όπως γίνεται μέχρι τώρα μόνο και μόνο στο όνομα μιας άρρωστης πραγματικότητας που τελικά δεν έχει κέρδος για κανέναν.

Η δεύτερη πιο ριζοσπαστική είναι να χρησιμοποιηθεί η διαιτησία ως διαδικασία για να ανοίξει τον δρόμο για άλλο επενδυτή, της αρεσκείας της κυβέρνησης.

Ωστόσο, οι κυβερνητικοί πριν προβούν στους απίστευτης σύλληψης ερασιτεχνισμούς μάλλον πρέπει να κοιτάζουν προς τα βόρεια της χώρας και το πως έληξε η διαμάχη της Μυτιληναίος με τη Σερβία η οποία και υποχρεώθηκε μετά από διεθνή διαιτησία να καταβάλλει στην εταιρεία αποζημίωση ύψους 40 εκατ. δολαρίων ΗΠΑ για την υπόθεση της RTB Bor.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη για να αντιληφθεί κανείς πως μετά τη δικαίωση της Μυτιληναίος, σε περίπτωση εμπλοκής με το Ελληνικό Δημόσιο η Ελληνικός Χρυσός θα επιχειρήσει να προσφύγει σε διεθνές σύστημα διαιτησίας. Ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια μπορεί να κρατήσει μια τέτοια διαδικασία και μόνο η ενεργοποίησή της, μπορεί να τραυματίσει το οικονομικό αλλά και το γεωπολιτικό προφίλ της χώρας, κάτι για το οποίο έχουμε προειδοποιήσει σε ανύποπτο χρόνο, το οποίο όμως ήδη συμβαίνει ακόμα και αν μάταια θα κουβαλήσουν τον Μακρόν στη Θεσσαλονίκη για να αποδείξουν το αντίθετο.

Κι αν μέσα στην αφέλεια τους οι υπεύθυνοι κυβερνητικοί θεωρούν ότι ξέμπλεξαν πετώντας την «πατάτα» και χαϊδεύοντας την κομματική πελατεία, μάλλον δεν ισχύει το ίδιο για αυτόν που επένδυσε και χάνει τα λεφτά του. Αν η εταιρεία καταφέρει και αποδείξει ότι πίσω από την αφαίρεση των μετοχών της υπήρχε δόλος τότε το ποσό που θα επιδικαστεί στην Ελληνική Δημοκρατία θα αφορά σε δισεκατομμύρια ευρώ.

Συνεπώς το μήνυμα προς τους αρμοδίους είναι σαφές. Κόψτε τις βλακείες, παραδειγματιστείτε από αυτά που συνέβησαν στη Σερβία διότι το παιχνίδι που παίζεται αυτή τη στιγμή δεν αφορά την Ελληνικός Χρυσός αλλά την Ελλάδα. Σε τέτοιες υποθέσεις κρίνεται η δυνατότητά της χώρας να προσελκύσει επενδύσεις ή να καταστεί περίγελως της διεθνούς οικονομικής κοινότητας. Αν δε αναγκαστεί να καταβάλλει αποζημιώσεις στην εταιρεία το ποσό που θα επιδικαστεί μπορεί να είναι τέτοιας τάξης που θα οδηγήσει τη χώρα σε νέο μνημόνιο.

Η υπόθεση Μυτιληναίος απ’ ότι πληροφορούμαι πήρε γύρω στα 12 με 15 χρόνια. Εκείνη τη στιγμή όλοι οι «νεοΣΥΡΙΖΑιοι» θα είναι στο πολιτικό τους απόγειο ακόμα και αν βρίσκονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Συνεπώς Tsipras & friends το πικρό ποτήρι του πολιτικού κόστος θα το πιείτε όλοι, όλο.

[ΠΗΓΗ: http://www.rizopoulospost.com, του Σ. Ριζόπουλου, 31/8/2017]

Και αίφνης σύσσωμος ο Τύπος, με αφορμή το έγγραφο που απέστειλε ο υπουργός Γιώργος Σταθάκης, στον πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Μιχαήλ Απέσσο, ζητώντας την έναρξη των προπαρασκευαστικών ενεργειών για την προσφυγή στη διαιτησία κατά της Ελληνικός Χρυσός, ασχολείται με την περίφημη διαιτησία.

Το περίεργο είναι πως η ίδια η εταιρεία δεν έχει ακόμη καμιά πληροφόρηση όπως δηλώνει – και δεν υπάρχει κανένας λόγος να την αμφισβητήσει κανείς. Θεωρητικά, τώρα που «πήρε μπρος» η διαδικασία, –η οποία έχει έρθει στη δημοσιότητα από τον Ιανουάριο–, θα έχουμε ταχείς εξελίξεις, αφού σε τέσσερις μήνες πρέπει να λήξει το θέμα.

Πάνω-κάτω όλα τα άρθρα κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, προσπαθώντας να εμφανιστούν αντικειμενικά. Δεν θα σχολιάσω δημοσιεύματα «αγωνιστικών» εφημερίδων όπως η Εφημερίδα των Συντακτών, οι οποίες ανάμεσα στα επιχειρήματα με τα οποία ενισχύουν τη θέση τους «να κλείσουν τα μεταλλεία» παρουσιάζουν σαν «πηγή» δημοσιεύματα του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων …

Θα σταθώ όμως σε ένα άρθρο των ΝΕΩΝ το οποίο σαφώς και διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα. Απολαύστε το, χωρίς σχόλια:

«Στρίβειν διά… της διαιτησίας: Τη φράση στρίβειν διά του αρραβώνος (που ακούσαμε από τον Αντώνη Στέφανο Στρατηγό το 1962 στην κωμωδία «Ο Ατσίδας») τη γνωρίζουμε όλοι. Αρκετοί τη χρησιμοποίησαν κιόλας ως ελιγμό με στόχο την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων. Αλλά δεν ήταν το Ελληνικό Δημόσιο ούτε υπουργοί!

Γιατί αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό χθες, όταν έγινε γνωστό πως το Δημόσιο προσφεύγει σε διαιτησία κατά της Ελληνικός Χρυσός «προς διασφάλιση της τήρησης των συμβατικών υποχρεώσεων της εταιρείας σχετικά με την επένδυση των Μεταλλείων Κασσάνδρας».

Πριν σκεφτώ… πονηρά, ρώτησα και τις δυο πλευρές. Ακρη όμως δεν έβγαλα. Από το υπουργείο Περιβάλλοντος δεν θέλησαν να πουν τίποτα με τη δικαιολογία ότι μπορεί (αν γίνουν πιο συγκεκριμένοι) να επηρεάσουν την απόφαση… Από την Ελληνικός Χρυσός έκαναν τους ανήξερους μην μπορώντας (όπως είπαν) να φανταστούν κάποιο συγκεκριμένο λόγο.

Αναγκαστικά λοιπόν πάμε σε εικασίες. Και λέω εγώ (και όχι μόνο εγώ): Μήπως ο υπουργός Γιώργος Σταθάκης δεν θέλει να χρεωθεί τις αντιδράσεις όσων –κυρίως στη Χαλκιδική– αντιτίθενται στην επένδυση και ρίχνει την μπάλα (της ευθύνης εννοώ) στο διαιτητικό δικαστήριο; Μήπως;»

Ας επανέλθουμε στο επίκαιρο θέμα της Διαιτησίας την οποία είναι έτοιμη να επικαλεστεί η κυβέρνηση στο θέμα της αδειοδότησης της επένδυσης στην Χαλκιδική.

Στην ανακοίνωση του Υπουργείου Οικονομικών με την οποία ορίζεται το δικηγορικό γραφείο το οποίο θα υποστηρίξει την πλευρά του δημοσίου στο διαιτητικό δικαστήριο, αναφέρεται πως τα καθήκοντά του είναι «η υπεράσπιση και γενικότερη νομική υποστήριξη των συμφερόντων του Ελληνικού Δημοσίου».

Αλήθεια, ποια είναι πραγματικά τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου; Και, άραγε, ταυτίζονται αυτά με την επιθυμία ορισμένων να σταματήσει η επένδυση στην ΒΑ Χαλκιδική; Το θέμα είναι απλό. Ας δούμε τι χάνουμε και τι κερδίζουμε ως «ελληνικό δημόσιο» από την παραμονή ή την παύση της επένδυσης στην Χαλκιδική.

Ξεκινάμε από την υπάρχουσα κατάσταση:

• Έχουμε 2.000 οικογένειες που ζουν από την εργασία στην επένδυση.
• Έχουμε έναν ικανό αριθμό ανθρώπων, περίπου άλλους τόσους, οι οποίοι περιμένουν να ολοκληρωθεί η επένδυση για να ανοίξουν περισσότερες θέσεις εργασίας.
• Έχουμε έναν κύκλο τοπικής οικονομίας αρκετών εκατομμυρίων ευρώ ετησίως αποκλειστικά λόγω της επένδυσης (πρώτες ύλες, καύσιμα, καταλύματα, υπηρεσίες).
• Υπάρχει αντίκτυπος στην εθνική οικονομία εφόσον χρησιμοποιούνται στα έργα ελληνικές εταιρείες για τις υπεργολαβίες.
• Έχουμε πολύ μικρό ποσοστό ανεργίας εν σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
• Έχουμε εισροή επενδυτικών κεφαλαίων πολλών εκατομμυρίων ευρώ.
• Έχουμε απόδοση στο δημόσιο ασφαλιστικών εισφορών, φορολογίας και άλλων επιβαρύνσεων τόσο από την εταιρεία όσο και από τους εργαζόμενους.
• Έχουμε κίνητρο για την συγκράτηση του πληθυσμού στα απομακρυσμένα Μαδεμοχώρια.

Τι θα συμβεί αν αύριο σταματήσει η επένδυση;

• Κατ’ αρχάς 2.000 εργαζόμενοι θα μείνουν άνεργοι και οι οικογένειές τους θα αντιμετωπίσουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
• Η πτώση στον τζίρο της τοπικής οικονομίας θα είναι τεράστιος.
• Πολλοί θα φύγουν από την περιοχή αναζητώντας αλλού εργασία, με αποτέλεσμα να ερημώσουν τα ορεινά Μαδεμοχώρια.
• Η τοπική ανεργία θα χτυπήσει κόκκινο.
• Το κράτος θα στερηθεί τα αναλογούντα έσοδα από ασφαλιστικές εισφορές, φορολογία και άλλες επιβαρύνσεις.
• Το πλήγμα για την αξιοπιστία της χώρας απέναντι στους διεθνείς επενδυτές θα είναι ανυπολόγιστο.

Και τέλος τι θα γίνει αν τελικά συνεχιστεί και ολοκληρωθεί η επένδυση;

• Οι θέσεις εργασίας θα ανέλθουν σε 3.500-4.000, πιθανότατα και περισσότερες.
• Ο τζίρος στην τοπική οικονομία θα ανέβει αισθητά.
• Ο οικονομικός αντίκτυπος σε εθνικό επίπεδο θα είναι μεγαλύτερος.
• Θα μειωθεί περαιτέρω η ανεργία.
• Θα αυξηθούν οι αποδιδόμενες στο κράτος ασφαλιστικές εισφορές, φόροι κ.λπ., ειδικά με την δημιουργία της μεταλλουργίας, αφού θα φορολογηθεί επιπλέον η συγκεκριμένη παραγωγική διαδικασία.
• Θα συνεχίζει η εισροή κεφαλαίων στην επένδυση μέχρι να φτάσει το 1,5  δις. ευρώ.
• Θα αποκτήσει η Ελλάδα δική της μεταλλουργία χρυσού.
• Θα μπει ένα λιθαράκι στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην Ελλάδα εκ μέρους της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας.

Θα αφήσω να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματα για το ποιο ακριβώς είναι «το συμφέρον του ελληνικού δημοσίου». Ακόμα κι αν υπολογίσουμε στις απώλειες της παραμονής της επένδυσης το ότι δεν θα επανεκλεγεί βουλεύτρια η κα Ιγγλέζη, πως θα στεναχωρηθεί ιδιαίτερα ο δήμαρχος Ζουμπάς και πως το «κίνημα» θα ξεφουσκώσει, και πάλι τα συμπεράσματα είναι αυτονόητα και η στήριξη της επένδυσης μονόδρομος.

Και όποιοι υποστηρίξουν το αντίθετο έχουν τους δικούς τους λόγους, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον…

Το γύρο όλων των σοβαρών ΜΜΕ κάνει η δήλωση του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. κου Μιχάλη Θεοδωρακόπουλου, με την οποία δηλώνει πως «Η “Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.”, κατά πάγια αρχή της, σέβεται απόλυτα τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, είτε αυτές εκδίδονται σε εθνικό επίπεδο είτε σε ευρωπαϊκό», και διευκρινίζει πως δεν τίθεται θέμα ανάκτησης από το ελληνικό Δημόσιο του εν λόγω ποσού, καθώς έχει ήδη ολοσχερώς καταβληθεί από την εταιρεία το καλοκαίρι του 2014, βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, συνολικό ποσό, μαζί με τους τόκους, 21 εκατ. ευρώ.

Όμως, η προπαγανδιστική Εφημερίδα των Συντακτών και ο γνωστός στρατευμένος δημοσιογράφος Φωτόπουλος, καταλαβαίνουν αλλιώς τις δηλώσεις Θεοδωρακόπουλου… Τώρα, ή ο Φωτόπουλος δεν ξέρει καλά ελληνικά, ή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας, (γεγονός που –ούτως ή άλλως–, το διαπιστώνουμε καθημερινά)…

Σε άρθρο με τίτλο «Δεν πληρώνω… Δεν πληρώνω…», (το γνωστό συριζαϊκό σύνθημα πριν “γίνουμε κυβέρνηση”), ο Φωτόπουλος εκθέτει τη δική του, μοναδική ερμηνεία των δηλώσεων:

«Η Ελληνικός Χρυσός διαμηνύει Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω. Δεν χρωστάμε τίποτα, θα κάνουμε αναίρεση. Αντιδρά η Ελληνικός Χρυσός στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που επιβάλλει να πληρώσει στο Ελληνικό Δημόσιο 15,3 εκατ. ευρώ για την πώληση των Μεταλλείων Κασσάνδρας Χαλκιδικής»!!!

Αλλά, τι τα βάζουμε με τον Φωτόπουλο… Στον κομματικό στρατό ανήκει κι αυτός… Για ένα μεροκάματο εκτίθεται ο άνθρωπος…