Tag Archives: αναπτυξιακός νόμος

ΣΚΟΥΡΛΕΤΗΣ: «ΝΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ, ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΚΟΥΡΙΕΣ…»

skourletis1-579x330Ο ΥΠΕΝ Πάνος Σκουρλέτης έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, και κατά την πάγια τακτική πολλών κυβερνητικών στελεχών, προσάρμοσε τρις απαντήσεις του στις ερωτήσεις του αριστερού δημοσιογράφου. Μην ξεχνάμε ότι η ΕΠΟΧΗ αυτοπροσδιορίζεται ως «Εβδομαδιαία πολιτική εφημερίδα για την κομμουνιστική ανανέωση και τον σοσιαλισμό», οπότε και οι ερωτήσεις ήταν ανάλογες του πολιτικού προσανατολισμού της.

«Μεταφράζουμε» μερικές από αυτές.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΟΣΗΜΟ;

Παράδειγμα, η ερώτηση, στην οποία αναζητείται επειγόντως «αριστερό πρόσημο» στην ανάπτυξη, διότι προφανώς αυτό είναι σημαντικότερο από το να «σωθεί η χώρα»…

Ο κος Σκουρλέτης διευκρίνισε πως «ο νέος αναπτυξιακός νόμος προσανατολίζεται στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και όχι σε φαραωνικά έργα. Οι επενδύσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι για την ανάπτυξη, όχι στη λογική που τις αντιλαμβάνονται οι νεοφιλελεύθεροι. Μιλάμε για ιδιωτικές επενδύσεις με συγκεκριμένο προσανατολισμό.»

Από την αρχή λοιπόν να ξέρετε εσείς με τις μεγάλες επιχειρήσεις μην κατέβετε στον νέο αναπτυξιακό… Επίσης ψάχνουμε να βρούμε τι σημαίνει ιδιωτική επένδυση για τους νεοφιλελεύθερους, για να το ξεχωρίσουμε από αυτό που εννοούμε εμείς οι «αριστεροί».

Και συνέχισε ο υπουργός την προσπάθεια να «δικαιώσει» την αριστερή ερώτηση του αριστερού δημοσιογράφου της αριστερής εφημερίδα σε στυλ: Παιδιά, λίγα έχουμε, δεν φτάνουν για όλους… Θα δώσουμε σε όσους κάνουν επενδύσεις όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε.

Τώρα το πως τις αντιλαμβάνονται οι «αριστεροί» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ουδείς γνωρίζει.

ΠΑΛΙ ΟΙ ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

«Ανάπτυξη από κάποιους θεωρείται και το παράδειγμα εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές…»

Η απάντηση ήταν «καταπέλτης», ράπισμα στη μούρη παντός «μη αριστερού» και όποιου νομίζει πως εμείς εδώ δεν ξέρουμε τι κάνουμε…

«Πριν αναφερθώ συγκεκριμένα για τις Σκουριές επιτρέψτε μου ένα σχόλιο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αρκεί η διακυβέρνηση της χώρας για να μπορέσεις να ελέγξεις όλους τους αρμούς της εξουσίας. Το κράτος δεν είναι ένα εργαλείο που μπορούμε να το βάλουμε να δουλέψει όπως θέλουμε, επειδή είμαστε στην κυβέρνηση. Όλο το προηγούμενο διάστημα έχουν υπάρξει μεγάλες αλλαγές σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, οι οποίες έχουν διαμορφώσει ένα αρνητικό έδαφος που δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Για να ανατραπεί πρέπει να αρχίζεις να ξηλώνεις κάποια πράγματα. Αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο, αν λάβουμε υπόψη τους περιορισμένους βαθμούς ελευθερίας που έχει η σημερινή κυβέρνηση λόγω της συμφωνίας. Αυτό είναι από τα πολύ μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Δεν έχουμε, δηλαδή, όπως φανταζόμασταν από τη μια ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα προσαρμογής και κάποια άλλα παράλληλα πεδία, όπου μπορούμε να δράσουμε ελεύθερα. Είναι όλα μπλεγμένα και γίνεται μια διαρκής αντιπαράθεση με την τρόικα, προκειμένου να αποσαφηνιστεί αυτή η σχέση.»

Ξήλωμα- περιορισμένη ελευθερία-αρνητικό έδαφος- όλα μπλεγμένα-διαρκής αντιπαράθεση-μη αποσαφηνισμένη σχέση. Ακούστε τα λόγια του υπουργού και διαμορφώστε μόνοι σας άποψη για το κλίμα που επικρατεί και τον τρόπο που ο ίδιος το διαχειρίζεται… προφανώς με λόγια!

ΑΛΛΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

«Για τις Σκουριές πιο συγκεκριμένα πρέπει να καταλάβουμε πως διαφορετικά προσεγγίζει το ζήτημα το κίνημα, το κόμμα και η κυβέρνηση, λόγω της διαφορετικότητας των ρόλων τους. Είναι εύκολο στο κίνημα να εναντιώνεται, και καλά κάνει γιατί δημιουργεί όρους κοινωνικής πίεσης απέναντι στη συγκεκριμένη επένδυση, όπως και το κόμμα να μη θέλει τέτοιου είδους επενδύσεις. Η κυβέρνηση, όμως, έχει να διαχειριστεί μια κατάσταση ήδη διαμορφωμένη…»

Μέχρι εδώ καλά τα λέει ο υπουργός… Άλλο το «κίνημα» και το κόμμα, δηλαδή το κομματικό ακροατήριο και οι δεξαμενές ψήφων, και άλλο η κυβέρνηση… Ας μην θυμηθούμε παλαιότερες δηλώσεις του ιδίου για το ίδιο θέμα ακριβώς, ας το προσπεράσουμε.

Συνεχίζει λοιπόν:

ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

Υπήρχε ένα αίτημα κατάργησης του νόμου, βάσει του οποίου δόθηκε η περιοχή των Σκουριών. Αυτό και να γινόταν δεν θα έλυνε τίποτα, γιατί δεν θα είχε αναδρομική ισχύ. Οι επενδυτές, λοιπόν, δρουν στο όνομα της νομιμότητας.Είναι έτσι, όμως; Έχουμε ήδη ένα παράδειγμα παρανομίας που εντοπίσαμε και τους επιβάλλαμε πρόστιμο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο τίθεται και η πολιτική αντίληψη της κυβέρνησης για το δημόσιο συμφέρον και την προστασία του περιβάλλοντος. Αλλά σε πρώτο επίπεδο η προσέγγιση γίνεται βάσει της ισχύουσας σύμβασης και του θεσμικού πλαισίου.

Ιδού το μεγαλείο του ΣΥΡΙΖΑ… Ο υπουργός επανέρχεται και θέτει εκ νέου στο τραπέζι θέματα για τα οποία έχει αποφανθεί τελεσίδικα το ΣτΕ και ουσιαστικά δηλώνει τι; Πως περιμένει στη γωνία αυτός και όλη η κυβέρνηση για να βρει μια ευκαιρία να προσβάλλει τη σύμβαση της Ελληνικός Χρυσός με το ελληνικό κράτος.

Και εκτός από το άσχημο κλίμα που για ακόμη μια φορά δημιουργείται έρχεται να μιλήσει για νομιμότητα την οποία ο ίδιος αμφισβητεί! Αναρωτιέται: «Είναι έτσι, όμως;»

Αυτή είναι η άποψη της επίσημης ελληνικής κυβέρνησης για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη; Ακόμα λοιπόν και στην περίπτωση που έχει αποφανθεί περί της νομιμότητας το κορυφαίο όργανο της Ελληνικής δικαιοσύνης, ένας υπουργός θέτει εκ των υστέρων υπό αμφισβήτηση τη μεγαλύτερη επένδυση των τελευταίων ετών; Είναι ελκυστικές αυτές οι δηλώσεις για τους επόμενους πιθανούς επενδυτές;

Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε περαιτέρω έτσι δεν είναι;

ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΦΛΗΝΑΦΗΜΑΤΑ

160617134047096«Και αν κάποιοι πίστευαν πως ακόμη υπάρχει ελπίδα, σίγουρα την Πέμπτη 16/6/2016, την έχασαν μετά από την ομιλία του πρωθυπουργού στο Μουσείο της Ακρόπολης περί “δίκαιης ανάπτυξης”»!

Η θεωρία μας λέει πως οικονομική κρίση είναι το φαινόμενο κατά το οποίο μια οικονομία χαρακτηρίζεται από μια διαρκή και αισθητή μείωση της οικονομικής της δραστηριότητας. Με τον όρο «οικονομική δραστηριότητα» εννοούμε συνοπτικά όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας (απασχόληση, εθνικό προϊόν, επενδύσεις, κ.λπ.). Να σημειώσουμε πως ο βασικότερος δείκτης οικονομικής δραστηριότητας είναι οι επενδύσεις, οι οποίες, όταν αυξομειώνονται, συμπαρασύρουν μαζί τους και όλα τα υπόλοιπα οικονομικά μεγέθη.

Η οικονομική κρίση αποτελεί τη μία από τις δύο φάσεις των οικονομικών διακυμάνσεων και συγκεκριμένα τη φάση της καθόδου, όταν δηλαδή η οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται σε μια συνεχή συρρίκνωση. Οι οικονομικές διακυμάνσεις ονομάζονται και κυκλικές διακυμάνσεις ή οικονομικοί κύκλοι. Οι Βρετανοί χρησιμοποιούν τον όρο «business cycles», ακριβώς για να τονίσουν την ιδιαίτερη βαρύτητα των επενδύσεων στην εξέλιξη του οικονομικού κύκλου. Από στατιστικές παρατηρήσεις πολλών χρόνων διαπιστώθηκε ότι οι οικονομικοί κύκλοι διαρκούν περίπου από 7 έως 11 χρόνια («Economic and Financial Affairs: Economic crisis inEurope: Causes, consequences and responses». European Economy, Brussels. Pp.1-87, Tab. Graph. Bibliogr, 2009).

Ωραία… Εδώ, στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, διανύουμε αισίως τον 7ο χρόνο κρίσης και –προσωπικά τουλάχιστον– δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία της κυβέρνησης για το άμεσο μέλλον, ούτε βλέπω στον ορίζοντα κάποια ευοίωνα σημάδια ανάκαμψης. Αντιθέτως, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται κατά γενική ομολογία νέο κύμα «λουκέτων» σε επιχειρήσεις που κρατιούνται μέχρι σήμερα από τις τράπεζες στη ζωή με ένα σύστημα «τεχνητής υποστήριξης», το οποίο συνίσταται σε συνεχείς αναδιαρθρώσεις δανείων και άλλων οικονομικών υποχρεώσεων. Αυτό σημαίνει πως οι αντοχές επιχειρήσεων αλλά και τραπεζικού συστήματος θα δοκιμαστούν στα όριά τους και οι προειδοποιήσεις εκ μέρους των τραπεζών είναι σαφείς: Μέχρι το τέλος του 2016 πρέπει να βάλουμε σε εφαρμογή όλα αυτά τα αναπτυξιακά μέτρα και εργαλεία, που συνεχώς «προαναγγέλλουμε», όπως για παράδειγμα τον περίφημο επενδυτικό νόμο, τον οποίο πολλά τέρμινα περιμέναμε και ελπίζουμε να μην είναι σαν τον προηγούμενο (2011-2013) στον οποίο προκρίθηκαν 1.300 έργα και υλοποιήθηκαν 50, με ρυθμό υπαγωγής 30(!) μήνες για κάθε επενδυτικό φάκελο…

Να μη λέμε όμως μόνο τα άσχημα… Η πρώτη αξιολόγηση τελείωσε και όπως και να το δει κανείς, αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία. Τώρα, επειδή πολλές φορές έχουμε γίνει στο ίδιο έργο θεατές, δεν κρατάω και μεγάλο καλάθι. Η απλή λογική υπαγορεύει πως η ακολουθία των γεγονότων που θα πρέπει να συμβούν για να βγούμε από το τούνελ, είναι η εξής: Για μερικούς μήνες δεν συμβαίνουν major πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα και η θεσμική μεταρρύθμιση προχωράει χωρίς σκαμπανεβάσματα και διαφωνίες με τους δανειστές. Οι φίλοι μας στις Βρυξέλες βάζουν ένα χέρι και ο κεντρικός τραπεζίτης επαναφέρει το waiver και βάζει στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης τα ελληνικά ομόλογα. Εννοείται πως, παράλληλα, τα capital controls χαλαρώνουν όλο και περισσότερο. Οι αγορές πιάνουν το υπονοούμενο και η εμπιστοσύνη αποκαθίσταται. Από εδώ και πέρα αφήστε την φαντασία σας να δουλέψει. Οι πιθανότητες για την ανάκαμψη της οικονομίας αυξάνονται εκθετικά και όλα μπορούν να συμβούν, ακόμη και το θαύμα…

Και τώρα η κρίσιμη ερώτηση: Μπορούν να γίνουν όλα αυτά με το παρόν πολιτικό προσωπικό; Μην απαντάτε, ρητορική ήταν η ερώτηση…

Και αν κάποιοι πίστευαν πως ακόμη υπάρχει ελπίδα, σίγουρα την Πέμπτη 16/6/2016,  την έχασαν μετά από την ομιλία του πρωθυπουργού στο Μουσείο της Ακρόπολης περί «δίκαιης ανάπτυξης»! Συγχαρητήρια σε όποιον σύντροφο εφηύρε τον νέο όρο για το μοντέλο που περιέγραψε ο κος Τσίπρας, και τον οποίο θα ακούμε από σήμερα όλο και συχνότερα… Έχει μέσα τη λέξη «ανάπτυξη» που είναι “must” τις μέρες που ζούμε, αλλά και τη λέξη «δίκαια», που έχει έναν αέρα αριστερό, τον οποίο τόσο τον έχει ανάγκη η κυβέρνηση… Ίσως ήταν σημαδιακό που η εκδήλωση για τη «δίκαιη ανάπτυξη», στο Μουσείο της Ακρόπολης προγραμματίστηκε την ημέρα που ψηφίστηκε ο νέος Αναπτυξιακός Νόμος.

Ο πρωθυπουργός παρουσίασε έναν «προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας» που θα ολοκληρωθεί σε μια πενταετία διαμορφώνοντας το όραμα της «Ελλάδας του 2021». Ο ορισμός της «δίκαιης ανάπτυξης», όπως την αντιλαμβάνεται το κυβερνητικό σχήμα, εμπεριέχει πάμπολλα στοιχεία επιστημονικής αλλά και ηρωικής φαντασίας: βαθιά αντιγραφειοκρατικό δημόσιο τομέα (!), μειωμένα ποσοστά ανεργίας (!) και μεγάλα έργα υποδομών και ενέργειας(!).

Ανάλογη και η δήλωση του πρωθυπουργού: «Για εμάς ανάπτυξη σημαίνει εκ νέου ένταξη της οικονομίας μας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, δημιουργία οικονομίας με παραγωγική εξειδίκευση, επούλωση τραυμάτων του κοινωνικού κράτους, ευρύ φάσμα παραγωγικών δραστηριοτήτων, συνεργατικά σχήματα κοινωνικής οικονομίας, επιχειρηματικότητα που προσανατολίζεται στην παραγωγή βιώσιμων και αξιοπρεπώς αμειβομένων θέσεων εργασίας».

Τι να υποθέσω δηλαδή; Ότι στα μέσα Ιουνίου 2016 η κυβέρνηση καταστάλαξε επιτέλους σε ένα θαυματουργό αναπτυξιακό μοντέλο και θα ξεκινήσει να πειραματίζεται και με αυτό, μήπως και σταματήσει την ελεύθερη πτώση της οικονομίας; Κοίταξε κανείς αν όση ώρα μιλούσε ο πρωθυπουργός είχε σταυρωμένα τα δάκτυλα πίσω από την πλάτη του;

 πηγή: politically.gr, του Αχιλλέα Σκυριανού

ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ…

maximou«Γιατί ο προηγούμενος αναπτυξιακός νόμος που συντάχθηκε το 2011 και έληξε το 2013 αποδέχθηκε κάπου 1.300 επενδύσεις αλλά έγιναν μόνο οι 50;»

Πάνω από ένα χρόνο πήρε στην αριστερή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να καταλάβουν ότι οι δανειστές ούτε δουλεύονται ούτε στριμώχνονται. Το κατάλαβαν(;) αλλά παραμένουν αδιάφοροι και αδιόρθωτοι. Τώρα έβαλαν στο μάτι τους επενδυτές. Μπλοφάρουν ότι στην Ελλάδα νομοθετείται αναπτυξιακή πολιτική. Το ψέμα τους είναι τόσο μεγάλο που πάλι θα γυρίσει μπούμερανγκ. Και, όπως μέχρι τώρα, το ρεζιλίκι θα το εισπράξει η Ελλάδα.

Εάν είμαστε σοβαροί, ως κράτος και ως κυβέρνηση, και προσκαλέσουμε επενδυτές να τους παρουσιάσουμε τη νέα ελκυστική αναπτυξιακή νομοθεσία οφείλουμε να δώσουμε και κάποιες εξηγήσεις για τα “πεπραγμένα” εφαρμογής προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων.

Γιατί, ας είμαστε βέβαιοι, ότι θα κληθούμε όχι ως κυβέρνηση αλλά ως Πολιτεία να δώσουμε τις παρακάτω εξηγήσεις για τα αδικαιολόγητα και αχαρακτήριστα που συνέβησαν στην Ελλάδα σε όλη την διάρκεια εφαρμογής αναπτυξιακών νόμων και ιδίως από το 2011 μέχρι σήμερα.

Εξήγηση πρώτη. Γιατί ο προηγούμενος αναπτυξιακός νόμος που συντάχθηκε το 2011 και έληξε το 2013 αποδέχθηκε κάπου 1.300 επενδύσεις αλλά έγιναν μόνο οι 50;

Εξήγηση δεύτερη: Γιατί ο ρυθμός υπαγωγής στον προηγούμενο νόμο ήταν περίπου 30 μήνες για κάθε υπόθεση;

Εξήγηση τρίτη. Πότε έχει σκοπό το κράτος να καταβάλει τα 6,6 δισ. ευρώ ενισχύσεις που χρωστάει στους επενδυτές που τους παρέσυρε και προχώρησαν σε επενδύσεις βάζοντας και τα δικά τους κεφάλαια;

Εξήγηση τέταρτη: Πως λέγεται ένα κράτος (αν όχι μπαταχτσής) που ξεγέλασε τους επενδυτές οι οποίοι ολοκλήρωσαν τις επενδύσεις τους αλλά τους χρωστάει 2,5 δισ., ευρώ και είναι άγνωστο αν και πότε θα τους τα δώσει;

Εξήγηση πέμπτη: Ποια μέριμνα θα ληφθεί ώστε η καταβολή των προβλεπομένων, από το νόμο, ενισχύσεων θα γίνεται σε συγκεκριμένο χρόνο και όχι στο βάθος του χρόνου… με άγνωστο ορίζοντα;

Εξήγηση έκτη. Πως θα εγγυηθεί το θέμα του χρόνου το ελληνικό κράτος όταν έχει σκόπιμες οφειλές 7 δισ. ευρώ σε ιδιωτικές επιχειρήσεις από επιστροφές ΦΠΑ και προμήθειες για να είναι σε θέση (λογιστικά και μόνο) να παρουσιάζει πλεονάσματα; Ποια ισοδύναμα θα αντικαταστήσουν τις οφειλές για να μην διαταραχθούν τα ποσοστά στα πλεονάσματα;

Εξήγηση έβδομη. Τι νόημα έχουν οι απαντήσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων (όπως προφανώς και της δικής σας) “…αυτά τα έκαναν οι προηγούμενοι και μην τα φορτώνεται σε εμάς που αναλάβαμε μόλις το 2015”; Το ελληνικό κράτος (σε αντίθεση με όλα τα άλλα κράτη τα λεγόμενα ανεπτυγμένα) δεν έχει συνέχεια; Και τι θα κάνετε εσείς για την συνέχεια εφαρμογής του νόμου από πιθανή νέα κυβέρνηση;

Εξήγηση όγδοη: Πως θα εφαρμοσθεί η αναπτυξιακή σας νομοθεσία στην πράξη όταν το τέρας της γραφειοκρατίας σας είναι ολοζώντανο και τίποτε δεν υπόσχεται την εξαφάνισή του;

Είμαστε εντελώς αστείοι τελικά. Εδώ και μια εβδομάδα μιλάει η κυβέρνηση για το “ευτύχημα” ότι η Ελλάδα αποκτά και αναπτυξιακό νόμο με ζηλευτά επενδυτικά και άλλα κίνητρα τα οποία θα φέρουν το πάνω-κάτω σε επενδύσεις και ανάπτυξη.

Τα διαφημίζει το υπουργείο Οικονομίας με κάθε τρόπο βάζοντας και τη Βουλή στον “αγώνα” για την προβολή του κύματος ανάπτυξης που θα φέρει φανταστικές επενδύσεις στην Ελλάδα.

Θα αφήσω στην άκρη τον σχολιασμό του νέου αναπτυξιακού νόμου γιατί, όπως προαισθάνομαι, θα έχουμε να μιλάμε, για καιρό, τόσο για τους στόχους τους όσο και για τα αποτελέσματά του.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο νόμος περιέχει σωστούς στόχους και φιλοδοξεί για εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Αυτό όμως είναι το ζουμί στην υπόθεση της ανάπτυξης και των επενδύσεων στην Ελλάδα;

Ποιος ανόητος μπορεί να υποστηρίξει ότι επειδή απουσίαζε (από το 2013) ο συγκεκριμένος νόμος φτάσαμε την ιδιωτική οικονομία να μετράει στα δάχτυλα των χεριών… βιομηχανίες σε λειτουργία με πλήρη δυναμικότητα.

Σε μια χώρα όπου η αποβιομηχάνιση δεν είναι καθόλου άμοιρη και της πολιτικής της τελευταίας 20ετίας (για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω) δεν θεωρείται αιτία και πρόβλημα η έλλειψη αναπτυξιακού νόμου.

Στη χώρα όπου (ως κυβέρνηση και ως δημόσιο) κάνεις σκόπιμα άνω κάτω μέχρι και την τουριστική επενδυτική πολιτική σου γιατί βλέπεις ιδεοληπτικά και εχθρικά τον επενδυτή, δεν σου φταίει η απουσία αναπτυξιακών διατάξεων.

Ο νέος αναπτυξιακός νόμος είναι καταδικασμένος σε αποτυχία όχι γιατί δεν λέει τα σωστά και τα χρειαζούμενα για τις επενδύσεις. Αλλά γιατί αυτά δεν αρκούν ειδικά στην Ελλάδα.

Η επιτυχία αναπτυξιακών νόμων και κινήτρων, παντού στον πλανήτη, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πολιτικές που ασκούνται στις αδειοδοτήσεις, στη χωροταξία, στην πολεοδομία, στην εμπλοκή Δήμων και Περιφέρειας, στο περιβάλλον, στο κόστος ενέργειας. Και, στην Ελλάδα, όλες αυτές οι πολιτικές είναι αρνητικές, είναι κάθετα αντίθετες και έντονα εχθρικές προς τις ιδιωτικές επενδύσεις. Γι’ αυτό και θα μας πάρουν με τις πέτρες.

 

[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Γιώργου Κράλογλου, 10/6/2016]