Τι το ‘θελε ο πρωθυπουργός να πει στη ΔΕΘ ότι η Ελλάδα μετατρέπεται από χώρα του Grexit στη χώρα του Grinvest Μέσα σε δύο βδομάδες, όχι μόνο δεν ήρθαν επενδύσεις, αλλά άρχισε η αποεπένδυση. Η πρώτη απάντηση ήρθε από την Ελληνικός Χρυσός, που την επομένη της ομιλίας του πρωθυπουργού ανακοίνωσε ότι παγώνει τα επενδυτικά της σχέδια στην Ελλάδα βάζοντας σε διαθεσιμότητα 1.500 εργαζομένους. Τελικώς, με χίλια βάσανα και περισσότερες άδειες, που εκκρεμούσαν, η εταιρεία μένει στην Ελλάδα, αλλά μέχρι νεωτέρας.

Κατόπιν ήρθε η απόφαση της Al Rayyan (του πρώην εμίρη του Κατάρ) να ματαιώσει τα επενδυτικά της σχέδια στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της εταιρείας, «η ανάπτυξη της επένδυσης ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει από εδώ και να εξαπλωθεί περαιτέρω στην Ευρώπη. Αυτό για τους γνωστούς λόγους σε όλους μας δεν ευδοκιμεί και συνεχώς σκοντάφτει σε εμπόδια». Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε η διακοπή του εργοστασίου παγωτού στον Ταύρο, που λειτουργούσε για λογαριασμό της Nestle. Η Fronen Hellas δημιούργησε 102 νέες θέσεις ανεργίας. Μετά η Ελαΐς, που πουλάει τον κλάδο ελαιολάδων κι έπεται συνέχεια…

Μήπως λοιπόν είναι γκαντέμης ο πρωθυπουργός, όπως εσχάτου κυκλοφορεί στα social media, με αφορμή την υποστήριξή του σε διάφορους πολιτικούς που χαντακώθηκαν στις πρόσφατες εκλογές; Όχι. Απλώς η κυβέρνησή του δεν είναι προετοιμασμένη για το νέο αφήγημα που προσπαθεί να παρουσιάσει. Όταν λέμε «κυβέρνηση» πρέπει να συμπεριλάβουμε όλους τους ιδεοληπτικούς και πολλάκις ρεμπεσκέδες κομματικούς που έχουν διοριστεί σε θέσεις κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό και επί της ουσίας υπονομεύουν τη νέα πολιτική που θέλει να ασκήσει το Μαξίμου.

Είναι δύσκολη έως ακατόρθωτη η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα, που αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη. Κι αυτό διότι η προσέλκυση επενδύσεων, σε αντίθεση με τις προηγούμενες στρατηγικές αποφάσεις (που ήταν επί της ουσίας η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη), δεν χρειάζεται μόνο βούληση και πολιτική απόφαση. Απαιτεί δουλειά μυρμηγκιού σε όλα τα επίπεδα. Επειδή δε το Δημόσιο, το νομικό σύστημα, μεγάλα και μικρά ντόπια συμφέροντα εμποδίζουν κάθε επένδυση από το εξωτερικό χρειάζεται κυρίως η προσήλωση του πολιτικού δυναμικού σε αυτόν τον στόχο. Πρέπει να «το λέει η καρδιά τους», να προσπερνούν διαρκώς εμπόδια που ορθώνουν οι δημόσιες υπηρεσίες, τρικλοποδιές που βάζουν εγχώριοι ανταγωνιστές, τη δυσκαμψία που παρουσιάζει η ελληνική Δικαιοσύνη. Όταν όμως έχεις έναν μηχανισμό που χαίρεται μόλις σκαλώνουν οι επενδύσεις και στέλνει «στα τσακίδια» τους επενδυτές, τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει. Δυστυχώς, όπως λέει και η ανακοίνωση της εταιρείας του πρώην εμίρη του Κατάρ, «επενδύσεις με το ζόρι δεν γίνονται…».

[ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Πάσχου ΜΑνδραβέλη, 28/09/2017]

ΕΙΝΑΙ αυτό που λένε στο ποδόσφαιρο η ψυχολογία της έδρας . Την περασμένη Κυριακή ο Αλέξης Τσίπρας έπαιζε σε ξένο γήπεδο. Προσπαθούσε να πείσει για ένα κυβερνητικό προφίλ φιλικό προς την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, ανακαλύπτοντας 2,5 χρόνια μετά την εγκατάσταση του στο Μαξίμου, την Αμερική. Η όψιμη στροφή της κυβέρνησης στην ανάπτυξη μέσω και της ιδιωτικής οικονομίας κράτησε λίγο, αφού οι επενδύσεις σκάλωσαν στην πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στον ρεαλισμό των στοιχείων. Μέσα σε μία εβδομάδα καταργήθηκαν στην πράξη όλες οι δεσμεύσεις του πρωθυπουργού. Από την προστασία της πρώτης κατοικίας μέχρι το μοίρασμα του μερίσματος.

Η ΕΚΡΗΞΗ των επενδύσεων έγινε βόμβα που έσκασε στα χέρια της κυβέρνησης με την αναστολή εργασιών της Ελντοράντο ως απόρροια των υπουργικών εμποδίων αλλά και με τις νέες καθυστερήσεις για την ανεύρεση δάσους στο Ελληνικό. Το ντόμινο της κατάρρευσης πυροδότησαν στη συνέχεια οι υψηλόβαθμες διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών. Το μέρισμα που υποσχέθηκε ότι θα δοθεί και φέτος στους οικονομικά αδυνάμους έγινε αέρας, αφού αποκαλύφθηκε ότι η συμφωνία με τους θεσμούς είναι να διατεθεί για εξόφληση ληξιπρόθεσμων ή αναπτυξιακά προγράμματα. Παράλληλα, τέθηκε θέμα και νέων μέτρων για το 2018 αν δεν πιάσουμε τον στόχο του 3,5%. Το σφύριγμα λήξης του αγώνα όμως ήρθε από τη Βουλή, όταν ο υπουργός Οικονομίας Δημήτρης Παπαδημητρίου αποκάλυπτε πως ακόμα διαπραγματευόμαστε για την παράταση προστασίας της πρώτης κατοικίας, όταν ο Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωνε πως υπάρχει νέα ρύθμιση για μετά το 2017!

ΚΑΙ ερχόμαστε στον χθεσινό αγώνα . Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν εμφανές ότι έπαιζε στην έδρα του. Παρουσίασε συγκεκριμένα μέτρα για τη φορολογική ελάφρυνση των επιχειρήσεων, μίλησε ανοικτά για το ξεμπλοκάρισμα των δύο εμβληματικών επενδύσεων σε Χαλκιδική και Ελληνικό, ανέλυσε με ρεαλισμό την καλύτερη διαχείριση της κρίσης και τις παρεμβάσεις σε δημόσια διοίκηση, Υγεία και Παιδεία. Ωστόσο η σημαντικότερη ίσως δέσμευση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι άλλη: Είναι η δέσμευση για σταθερό φορολογικό σύστημα για πέντε χρόνια τουλάχιστον. Όσοι κινούνται στον χώρο της οικονομίας, αλλά και τα νοικοκυριά που δεν ξέρουν τι φορολογικό αύριο θα τους ξημερώσει, αντιλαμβάνονται πολύ καλά την αναγκαιότητα μιας τέτοιας μεταρρύθμισης. Σε μια χώρα όπου έχουν ψηφιστεί 3.500 διαφορετικοί νόμοι σε 40 χρόνια με περισσότερες από 115.000 συνοδευτικές υπουργικές αποφάσεις, η σταθερότητα μοιάζει με φορολογικό παράδεισο.

[ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, της Δέσποινας Κονταράκη, 18/09/2017]

Μπορεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να προσκαλεί ξένους επιχειρηματίες να επενδύσουν στην Ελλάδα και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακράν να καταφθάνει με ένα αεροπλάνο γεμάτο με δυνητικούς επενδυτές στην Αθήνα, ωστόσο όσοι έχουν ήδη επιλέξει να τοποθετήσουν χρήματα στη χώρα μας γνωρίζουν ότι τα λόγια απέχουν παρασάγγης από τις πράξεις. Αρκετοί από τους επενδυτές που έφερε ο Γάλλος πρόεδρος έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας, της διοικητικής αναποτελεσματικότητας, των ιδεοληπτικών εμμονών και των αντιδράσεων από μικρά ή μεγάλα συμφέροντα.

Η αξιοποίηση της Κασσιόπης στην Κέρκυρα, της Αφάντου στη Ρόδο, η εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε διάφορα σημεία της χώρας και η υπόθεση της «Ελληνικός Χρυσός» είναι μερικά μόνον από τα παραδείγματα εκείνα που επιβεβαιώνουν αυτές τις αντινομίες μεταξύ πολιτικών λόγων και έργων στη χώρα μας. Η αξιοποίηση όμως της έκτασης του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό είναι η πιο εξόφθαλμη περίπτωση του «άλλα λέμε και άλλα κάνουμε», αφού, λίγες μόνον ημέρες μετά την υπογραφή του μνημονίου συναντίληψης και συνεργασίας από το υπουργείο Πολιτισμού και την εταιρεία Ελληνικόν Α.Ε., η κυβέρνηση υπαναχωρεί.

Στο μνημόνιο ορίζεται τι θα πρέπει να γίνει αν υπάρξουν αρχαιολογικά ευρήματα στην έκταση του μητροπολιτικού κέντρου στο Ελληνικό. Τη συμφωνία αυτή, με βάση όσα διαδραματίσθηκαν την τελευταία εβδομάδα, ένα όργανο της πολιτείας θέλει να την ανατρέψει. Αυτό τουλάχιστον προτείνουν τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), καθένα από τα οποία θέλει μικρότερο ή μεγαλύτερο μέρος τής προς αξιοποίηση έκτασης του Ελληνικού να κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος.

Αξιοσημείωτο είναι ότι υπέρ αυτής της ιδέας είναι και η επικεφαλής του ΚΑΣ, που είναι από τους βασικούς πολέμιους της επένδυσης στο Ελληνικό. Επικεφαλής του ΚΑΣ, ex officio, είναι ο εκάστοτε γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού, ο οποίος αποτελεί ουσιαστικά μέλος της κυβέρνησης.

Όμως τι σημαίνει η κήρυξη του Ελληνικού ή οποιουδήποτε άλλου ακινήτου ως αρχαιολογικού χώρου; Στην πράξη, ανυπαρξία χρονοδιαγραμμάτων και γραφειοκρατικά κωλύματα. «Είναι σαν να παίρνεις άδεια ανέγερσης ουρανοξύστη και στη συνέχεια να πρέπει να ζητάς ξεχωριστή άδεια για κάθε ένα δωμάτιο», παραδέχεται παράγοντας κοντά στην αποκρατικοποίηση. «Η επένδυση», προσθέτει, «τίθεται στο έλεος ράθυμων δημόσιων υπηρεσιών και διαθέσεων ιδεοληπτικών δημοσίων υπαλλήλων».

Το μνημόνιο που υπογράφηκε στο τέλος του περασμένου μήνα έχει εγκριθεί από την κυβέρνηση (Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής) από τον περασμένο Ιούνιο. Προβλέπει δε πως οποιοσδήποτε εμπλακεί στην έκταση του παλαιού αεροδρομίου, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, δεσμεύεται από τους όρους του μνημονίου. Στην περίπτωση που διαπιστώνεται η ύπαρξη αρχαιοτήτων, η εκσκαφή με μηχανικά μέσα διακόπτεται και ακολουθεί ανασκαφική έρευνα, με τη συνδρομή του υπουργείου Πολιτισμού. Αξιοσημείωτο είναι ακόμη ότι προβλέπεται πως η όποια δαπάνη σχετίζεται με ανάσυρση στο φως οποιωνδήποτε αρχαιοτήτων, π.χ. από την αμοιβή των αρχαιολόγων και των εργατών που θα δουλέψουν στην ανασκαφή έως τη συντήρηση και την ανάδειξη τυχόν ευρημάτων, θα βαρύνει τον επενδυτή. Αυτό συμβαίνει παρόλο που η συγκεκριμένη συμφωνία και η προσθήκη στη συμφωνία δεν προκλήθηκαν από αυτόν που επιβαρύνεται, αλλά από αυτόν που τις προκάλεσε.

Τα παραπάνω, που συνομολογήθηκαν μεταξύ του υπουργείου Πολιτισμού και του επενδυτή, σύμφωνα με παράγοντες κοντά στην αποκρατικοποίηση, διασφαλίζουν την όποια πολιτιστική κληρονομιά περιέχεται στο ακίνητο. Παράλληλα, δεν αφήνουν έρμαιο την επένδυση στη γραφειοκρατική διαδικασία του ελληνικού κράτους.

Τι μεσολάβησε όμως στις δύο εβδομάδες από την υπογραφή του μνημονίου; Οι θιασώτες της μετατροπής ολόκληρης της έκτασης του πρώην αεροδρομίου σε ένα φαραωνικών διαστάσεων μητροπολιτικό πάρκο, που το ελληνικό Δημόσιο δεν θα μπορεί να συντηρήσει -το πολύ μικρότερο πάρκο Τρίτση ή το ακόμη μικρότερο Πεδίον του Άρεως είναι οι μεγαλύτερες αποδείξεις-, εξακολουθούν να έχουν επιρροή στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, διολισθαίνοντας από το μνημόνιο συνεργασίας στην κήρυξη ενός μεγάλου τμήματος της έκτασης σε αρχαιολογική ζώνη. Έτσι, όμως, η προσπάθεια αξιοποίησης θα ματαιωθεί, γιατί κανένας επενδυτής, ειδικά οι ξένοι που συμμετέχουν στο σχήμα, δεν θα δεχθεί να τοποθετήσει 8 δισ. ευρώ υπό αυτούς τους όρους. Και δικαίως…

Ενδεχομένως όμως, αυτός ίσως να είναι ο στόχος όσων επιδιώκουν να χαρακτηριστεί αρχαιολογική ζώνη το Ελληνικό. Συνεπώς, η κυβέρνηση έχει να επιλέξει μεταξύ του να επιτρέψει να υλοποιηθεί μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έγιναν ποτέ στη χώρα μας, η οποία θα δημιουργήσει άμεσα 10.000 θέσεις εργασίας και άλλες 70.000 στη συνέχεια, και του να ικανοποιήσει μια ομάδα, μερικών δεκάδων ατόμων, πολιτικά και ιδεολογικά συγγενών της.

[ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, του Βαγγέλη Μανδραβέλη, 9/92017]

Η επίσκεψη του προέδρου Μακρόν ήταν πολλαπλώς ωφέλιμη για τη χώρα. Πέρα από τις διμερείς οικονομικές και επιχειρηματικές σχέσεις, ο κ. Μακρόν παρουσίασε το δικό του πολιτικό όραμα για την Ευρώπη του μέλλοντος, με περισσότερη Δημοκρατία, ευελιξία στις σχέσεις μεταξύ των κρατών και ευκαιρίες στη νέα γενιά.

Βεβαίως, και ο Έλληνας πρωθυπουργός ζήτησε να αλλάξει η Ευρώπη και να υπάρξει περισσότερη Δημοκρατία και αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών. Όμως οι ομοιότητες σταματούν εδώ.

Ο Γάλλος πρόεδρος επέλεξε τους πρώτους μήνες της θητείας του να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, όπως τα εργασιακά, οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και η μείωση των κρατικών δαπανών, με συμβολικό περιορισμό των μετακλητών υπαλλήλων στο Δημόσιο.

Αντιθέτως, η ελληνική κυβέρνηση από την αρχή της θητείας της επέλεξε να συντηρήσει τις πελατειακές σχέσεις με κομματικούς διορισμούς και ανέθεσε το έργο της διαπραγμάτευσης στον κ. Βαρουφάκη, ο οποίος προωθούσε το περιβόητο σχέδιο του παράλληλου συστήματος πληρωμών που είχε εγκριθεί μετά βαΐων και κλάδων από το Υπουργικό Συμβούλιο. Πίστευαν ότι με τις καθυστερήσεις θα έπειθαν τους ξένους, αλλά τελικώς φόρτωσαν στον ελληνικό λαό δύο Μνημόνια και δεκάδες δισ. ευρώ επώδυνων δημοσιονομικών, φορολογικών μέτρων.

Ο πρόεδρος Μακρόν τάσσεται υπέρ των επενδύσεων στη χώρα του, σε αντίθεση με το μισό Υπουργικό Συμβούλιο του κ. Τσίπρα, που βάζει εμπόδια και προσκόμματα σε μεγάλα επενδυτικά έργα, από το Ελληνικό και τις Σκουριές μέχρι την Κέρκυρα και τη Ρόδο.

Επομένως, οι δύο κόσμοι των κ.κ. Τσίπρα, Μακρόν είναι εντελώς διαφορετικοί. Ο Γάλλος πρόεδρος θέλει να προχωρήσει τώρα που είναι ισχυρός τις αλλαγές σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο, ενώ ο κ. Τσίπρας έχει σπαταλήσει σχεδόν τρία χρόνια θητείας με αέναες διαπραγματεύσεις που λειτουργούν τελικά σε βάρος της οικονομίας και των πολιτών.

Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, αλλά όχι με τον τρόπο που δημιούργησε την κρίση. Το ίδιο και η Ελλάδα. Όταν ο κ. Τσίπρας υιοθετεί όλες τις παθογένειες του παρελθόντος, αυξάνοντας τους φόρους και τις κρατικές δαπάνες, δείχνει ότι δεν έχει διδαχθεί τίποτα από τα παθήματα της κρίσης. Και αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική θα μείνουμε μόνο με τα καλά λόγια του κ. Μακρόν.

[ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, 09/09/2017]