Χθες 14/9 ανακοινώθηκε στην Ελληνικός Χρυσός επισήμως το περιεχόμενο και η διαδικασία της διαιτησίας, και αν αυτή τελειώσει σε τρεις μήνες, εγώ θα φάω το καπέλο μου…
Και μόνο από το περιεχόμενο η διαδικασία θα τραβήξει πολύ βαθιά μέσα στο 2018. Και μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά ας δούμε αναλυτικά το θέμα.
Κατ’ αρχάς, όλη η διαμάχη δημοσίου και εταιρείας εντοπίζεται σε ένα θέμα, στην επάρκεια ή όχι του προσαρτήματος «Τεχνική Μελέτη της Μεταλλουργικής Μονάδας Χαλκού, Χρυσού και Θειικού Οξέος Μαντέμ Λάκκου».
Η εταιρεία υποστηρίζει πως η μελέτη είναι μια χαρά, το δημόσιο υποστηρίζει πως «δεν περιέχει αποδεικτικά στοιχεία εφαρμογής της ολοκληρωμένης μεθόδου μεταλλουργικής επεξεργασίας, επί της οποίας ερείδεται ουσιαστικά η αδειοδότηση (τεχνική και περιβαλλοντική), η κατασκευή και η λειτουργία του εργοστασίου μεταλλουργίας». Και αφού το δημόσιο θεωρεί πως συμβαίνει αυτό, συμπεραίνει πάραυτα πως αποτελεί και απόδειξη ότι η εταιρεία «έχει πρόθεση να MHN κατασκευάσει στην πληρότητα του το επίμαχο εργοστάσιο μεταλλουργίας». Και μάλιστα αυτή η πρόθεση αποδεικνύεται «ipso facto», δηλαδή «με βάση το γεγονός αυτό καθαυτό».
Έτσι, καταλήγουμε στο ότι αν όλα αυτά αληθεύουν, βάση της Σύμβασης Μεταβίβασης των μεταλλείων που προέβλεπε ως ρητή συμβατική υποχρέωση την παραγωγή –ως τελικών προϊόντων της καθετοποιημένης παραγωγικής διαδικασίας–, χρυσού, αργύρου και χαλκού από συμπυκνώματα πυριτών και χαλκού – χρυσού, υπάρχει παράβαση του άρθρου 3 αλλά και των όρων της οικείας ΑΕΠΟ, που απορρέουν από αυτό..
Αυτή είναι η ουσία της αντιδικίας. Από εκεί και πέρα εξειδικεύονται τα σημεία στην «Τεχνική Μελέτη της Μεταλλουργικής Μονάδας Χαλκού, Χρυσού και Θειικού Οξέος Μαντέμ Λάκκου» στα οποία το δημόσιο θεωρεί πως υπάρχουν ελλείψεις.
Μέχρι εδώ κατανοητά όλα; Πάμε ένα βήμα παραπέρα:
Στο τέλος του κειμένου που επιδόθηκε στην Ελληνικός Χρυσός υπάρχει ένα κεφάλαιο που τιτλοφορείται: «Συμφωνία διαιτησίας και εφαρμοστέο δίκαιο». Στο κεφάλαιο αυτό αναφέρονται κατά λέξη τα κάτωθι:
«Ακυρότητα μέρους δεν συνεπάγεται ακυρότητα του συνόλου της Σύμβασης, το οποίο παραμένει ισχυρό και δεσμευτικό για τα μέρη. Τα μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση σε περίπτωση ακυρότητας ή πάσης φύσεως πλημμέλειας της παρούσας να αντικαταστήσουν το άκυρο μέρος με άλλο έγκυρο αναπροσαρμόζοντας τη Σύμβαση, εφόσον απαιτείται, μετά από έγγραφη συμφωνία τους».
Δικηγόρος δεν είμαι, αλλά τι συμπεραίνετε εσείς από αυτό; Πως αν υπάρχει κάτι στραβό που ακυρώνεται δεν ακυρώνει και όλη τη Σύμβαση, αλλά αντικαθίσταται με άλλο «έγκυρο» αναπροσαρμόζοντας τη Σύμβαση. Ακριβώς: Αν δημόσιο και εταιρεία τα βρουν, η Σύμβαση μπορεί ακόμη και να αναπροσαρμοστεί.
Πάμε τώρα στην διαδικασία. Ένα πιθανό σενάριο είναι να ζητηθεί εν νέου μια νέα, επικαιροποιημένη και… «ορθή» “Τεχνική Μελέτη της Μεταλλουργικής Μονάδας Χαλκού, Χρυσού και Θειικού Οξέος Μαντέμ Λάκκου”. Αν η συμφωνήσει η εταιρεία να την κάνει, πόσος χρόνος χρειάζεται για να διορθωθεί, να επικαιροποιηθεί και να επανυποβληθεί; Και πόσος χρόνος για να επαναξιολογηθεί και να εγκριθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες; Καταλάβατε γιατί μιλάμε για βάθος ενός χρόνου;