Η περιβόητη αξιολόγηση , που ακόμα είναι σε εξέλιξη , έπρεπε με βάση τα χρονοδιαγράμματα του προγράμματος (μνημόνιο) να είχε κλείσει από το μήνα Φεβρουάριο του έτους 2016.

Σήμερα , 14 μήνες μετά , η αδυναμία της Κυβέρνησης να παρουσιάσει μια πειστική πρόταση στους δανειστές αλλά κυρίως η εμμονή της στην ιδεοληψία ενός μεγάλου και αδηφάγου κράτους, έχει οδηγήσει…

την αγορά σε οικονομικό τέλμα και την εθνική οικονομία σε απώλεια πολύτιμου χρόνου.

Η συνεπαγωγή είναι απλή : Η αξιολόγηση δεν κλείνει και μαζί της παραμένουν κολλημένες όλες οι εξελίξεις στην οικονομία. Αυτό σημαίνει ότι ο στόχος που έχει τεθεί για ανάπτυξη μέσα στο 2017 (μέσω επενδύσεων) με συνακόλουθη αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος απλά δεν θα επιτευχθεί. Αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται ότι ο κρατικός προϋπολογισμός δεν θα επιτύχει τα προσδοκώμενα έσοδα από φορολογία και λοιπές πηγές. Αν συμβούν αυτά , το αποτέλεσμα θα είναι να μην καταστεί δυνατή η επίτευξη του συμφωνηθέντος πρωτογενούς πλεονάσματος στον προϋπολογισμό και να δημιουργηθεί μια τρύπα μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Επειδή όμως τα πλεονάσματα έχουν συμφωνηθεί , τα χρήματα αυτά θα πρέπει από κάπου να βρεθούν . Για το 2018 έχει συμφωνηθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2016, που η συμφωνία για πλεόνασμα ήταν 0,5% , «χύθηκε αίμα» από φορολογούμενους και ασφαλισμένους , μπορεί να συμπεράνει τι πρόκειται να συμβεί για το 2018 που ο στόχος του πλεονάσματος είναι επταπλάσιος. Κι έτσι οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα, για την κάλυψη του κενού, να ληφθούν και πάλι νέα μέτρα λιτότητας δημοσιονομικού χαραχτήρα , δηλαδή νέα αύξηση της φορολογίας , νέες περικοπές μισθών και συντάξεων. Πάντα από τα αριστερά.

Αυτή είναι η απλή σειρά των πραγμάτων που οδηγεί στο συμπέρασμα πως η αναβλητικότητα και ανικανότητα (από αμέλεια ή δόλο θα το εξετάσουμε άλλη φορά) της Κυβέρνησης να ολοκληρώσει το δημοσιονομικό πρόγραμμα οδηγεί σε οικονομική ασφυξία και νέα μέτρα.

Το σενάριο επαναλαμβάνεται. Η καθυστέρηση του 2015 (επί αλησμόνητου Βαρουφάκη) και του 2016 φόρτωσε στους πολίτες ένα τρίτο αχρείαστο Μνημόνιο, τις κλειστές τράπεζες ,τα capital controls που υφίστανται ακόμη και σήμερα, τον οριζόντιο και αυτόματο “κόφτη”, το αιώνιο Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων όλης της Δημόσιας περιουσίας και 9 δις ευρώ μέτρα λιτότητας.

Η καθυστέρηση ολοκλήρωσης της τρέχουσας αξιολόγησης έχει προσθέσει δημοσιονομικά μέτρα, όπως είναι η περικοπή του αφορολόγητου και των συντάξεων, και για μετά τη λήξη του προγράμματος, δηλαδή μετά το 2018.

Η οικονομία βουλιάζει με αποκλειστική ευθύνη της Κυβέρνησης η οποία ροκανίζει το χρόνο αρνούμενη να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν τη φυγή προς τα μπρος. Αποκλειστικό της μέλημα να διασώσει κρατικές δομές , τις οποίες η ίδια απαξίωσε και τελικά θα αναγκαστεί να ξεπουλήσει

Το καλοκαίρι του 2018, οπότε και ολοκληρώνεται χρονικά το μνημόνιο, είναι κοντά. Την επομένη μέρα η Χώρα , για να καλύψει τις δανειακές της ανάγκες, ή θα πρέπει να έχει βγει στις αγορές ή θα πρέπει να συνάψει νέο πρόγραμμα βοήθειας (νέο μνημόνιο). Με τις υπάρχουσες προβλέψεις η πρώτη εκδοχή φαντάζει άπιαστη. Ενώ και στη δεύτερη εκδοχή εξαρτόμαστε από τις διαθέσεις των δανειστών μας

Το αδιέξοδο , στο οποίο περιήλθε η Χώρα τα τελευταία 2,5 χρόνια είναι προφανές και έχει ονοματεπώνυμο.
[ΠΗΓΗ: http://aetoshal.blogspot.gr/, του Στέλιου Βαλιάνου, 29/3/2017]

Βλέπω μια δημοσίευση στο antigoldgr.org για ένα δημοψήφισμα που έγινε στην Cajamarca (Tolima) της Κολομβίας στις 26 Μαρτίου για να αποφασίσουν οι κάτοικοι εάν θέλουν ή όχι υποδομές και έργα εξόρυξης στην περιοχή τους. Οι κάτοικοι ψήφισαν κατά της εξόρυξης διότι υπήρξαν μελέτες που έδειχναν πως υπήρχε κίνδυνος μόλυνσης των υδάτινων πόρων οι οποίες τους έπεισαν. Και οι πολέμιοι της επένδυσης στηρίχθηκαν στο …κλασικό σύνθημα «Τι επιθυμείτε για το μέλλον των παιδιών σας: νερό ή  χρυσό;»

Αυτά συνέβησαν στην μακρινή Cajamarca… Και ερωτώ τους φίλους του antigold «κινήματος»: Μήπως θέλουν να ξεκινήσουμε να προωθούμε τη διενέργεια δημοψηφίσματος στον Δήμο Αριστοτέλη; Διότι ξεχνούν μερικά βασικά πράγματα…

Πρώτον –και σημαντικότερο–, δεν είμαστε Κολομβία…

Δεύτερον, η δραστηριότητα της εξόρυξης υπάρχει εδώ και εκατοντάδες χρόνια στην περιοχή.

Τρίτον, γνωρίζουν πολύ καλά πως «οι κάτοικοι της Χαλκιδικής που αντιστέκονται στην καταστροφή του τόπου τους», δεν είναι παρά ένα ωραίο πολιτικό παραμύθι για να προπαγανδίζουν οι ντόπιοι πολιτικοί της αριστεράς και στην πραγματικότητα πρόκειται για μια οικτρά μειοψηφία με ερείσματα εκτός Δήμου…

Κάποιοι είχαν προτείνει στο παρελθόν την ιδέα του δημοψηφίσματος, αλλά δεν είδαμε κάποιον από το antigold «κίνημα» να δώσει συνέχεια…

Ας μη μιλάμε για σχοινί λοιπόν στο σπίτι του κρεμασμένου…