Ας πούμε ότι είναι έτσι. Ότι ο γαλλικός πολυεθνικός κολοσσός είδε επενδυτικές ευκαιρίες στην αριστερή Ελλάδα και σχεδίασε γιγαντιαία επένδυση. Βέβαια κάτι παρόμοιο (εκτός ιδιωτικοποιήσεων) έχει να συμβεί πάνω από 50 χρόνια. Τέλος πάντων. Τι γκάφα έκανε όμως, ως πρώτο βήμα. Κουβέντιασε το σχέδιο με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Και τώρα νομίζει τι; Ότι σιγούρεψε την επένδυση; Ας το νομίζει.
Κατ’ αρχήν εάν ο πολυεθνικός επενδυτής κάνει την αφελή ερώτηση στον πρωθυπουργό της Ελλάδας πού θεωρεί, ο ίδιος, ότι είναι καλύτερα να στήσει το εργοστάσιο για να προφέρει στην οικονομία και την κοινωνία νομίζει ότι θα πάρει απάντηση;
Τι να του απαντήσει αφού κανείς στην Ελλάδα δεν το γνωρίζει. Κανείς. Ούτε σε υπουργείο. Ούτε στην Περιφέρεια. Ούτε στους Δήμους.
Ποια είναι η απάντηση; Θα μας υποβάλλετε την αίτησή σας για την περιοχή της επιλογής σας και θα σας απαντήσουμε…
Και από εδώ ξεκινάει η Οδύσσεια του κάθε πολυεθνικού ομίλου επειδή, στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα θα κουβαλάει πάντα το “αμάρτημα” ότι είναι πολυεθνικός.
Έτσι, το αίτημα της γιγαντιαίας επένδυσης θα περάσει πρώτα από το κόμμα. Το οποιοδήποτε κόμμα είναι στην κυβέρνηση.
Αντικείμενο της κουβέντας στο κόμμα θα είναι αν η έγκριση της επένδυσης έχει πολιτικές επιπτώσεις στην περιοχή γιατί οι κομματάρχες συμβαίνει να είναι και οικοπεδοφάγοι οπότε δεν τους συμφέρει η εγκατάσταση εργοστασίου που θα υποβαθμίσει την αξία των οικοπέδων.
Εάν η περιοχή αυτή είναι “προστατευόμενη”, από το κόμμα και τους οικοπεδοφάγους, (βλέπε περίπτωση Σκουριές) δίδεται γραμμή SoS στον υπουργό Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος να βάλει εμπρός τους μηχανισμούς απόρριψης.
Εκεί (μόνο εκεί) μπορεί ο πρωθυπουργός να βάλει το χέρι του και να ανατρέψει την απόρριψη.
Στην (μάλλον απίθανη) περίπτωση αυτή όμως κινητοποιούνται οι εφεδρείες της κρατικής αντίδρασης, (πάντα μέσω των υπογείων μηχανισμών του κόμματος) ενάντια στην επένδυση γιατί χαλάνε τη δουλειά στον κομματικό στρατό και τα συμφέροντά του.
Χτυπάει καμπανάκι στην Αρχαιολογία, στο αρμόδιο Δασαρχείο και στις ειδικές υπηρεσίες και επιτροπές που ασχολούνται με τα απόβλητα.
Και τότε αρχίζουν τα γραφικά σε όλη την έκφραση και όλη την έκταση που μπορεί να φαντασθεί ανθρώπινους νους. Εφευρήματα επί εφευρημάτων.
Ας πούμε ότι το εργοστάσιο θα χτιστεί στην πλαγιά του βουνού. Το δασαρχείο θα πάει για γνωμάτευση μόνο αν η υπηρεσία του εξασφαλίσει κατάλληλο αυτοκίνητο για να ανέβει την πλαγιά.
Όταν, μετά από μήνες, παραλάβει το αυτοκίνητο και ο αρμόδιος ανέβει στην πλαγιά τι θα συναντήσει;
Θα ανακαλύψει ένα σπάνιο είδος πεύκου ή μια σπάνια σειρά ειδικών βολβών που πρέπει να προστατευθούν. Και γι’ αυτό το χτίσιμο της μονάδας θα είναι καταστροφικό…
Αν δεν γίνει πειστικό το δασαρχείο έρχεται ενισχυτικά η Αρχαιολογία. Θα διαπιστώσει ότι την περιοχή αυτή επέλεγαν για συνεύρεση ο Δίας με την Ήρα… οπότε είναι απαράδεκτη κάθε εγκατάσταση.
Τι μπορεί να κάνει και στην περίπτωση αυτή ο πρωθυπουργός όταν το κόμμα ζυγιάσει τα πράγματα και διαπιστώσει πως η εγκατάσταση στο δασάκι του ραντεβού του Δια με την Ήρα… θα έχει πολιτικό κόστος.
Και ας πούμε ότι αυτά θα ξεπεραστούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και μετά από 5-10 χρόνια ο επενδυτής μπαίνει στην ευθεία της αδειοδότησης.
Τι μπορεί να του κάνει και εδώ ο τότε πρωθυπουργός; Να υπογράψει ο ίδιος τις 24 άδειες, εγκρίσεις, αποφάσεις και γνωμοδοτήσεις που θα χρειαστεί η επένδυση ακόμη και αν γίνει στην Πίνδο ή στο Σουφλί;
Μπορεί ο πρωθυπουργός να υποχρεώσει τον τομέα Βιομηχανίας του υπουργείου Οικονομίας να μην ζητήσουν άδεια σκοπιμότητας, άδεια εγκατάστασης και άδεια λειτουργίας για την συγκεκριμένη βιομηχανία;
Μπορεί ο επενδυτής να αποφύγει τις 2-3 περιβαλλοντικές μελέτες (ανάλογα με την περίπτωση) που δεν χρειάζονται για την επένδυση αλλά τις χρειάζονται γραφεία που έχουν στήσει φάμπρικα στο όνομα της ελληνικής γραφειοκρατίας…
Είναι σε θέση να μειώσει ο πρωθυπουργός τον τελικό χρόνο αδειοδοτήσεως που (μαζί με όλες τις εγκρίσεις και γνωμοδοτήσεις) ξεπερνάει τα δύο χρόνια;
Το μίσος του ελληνικού κράτους για τις ιδιωτικές επενδύσεις δεν γεννήθηκε την τελευταία διετία. Το 2017 κλείνει γεμάτα 45 χρόνια. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, απλά, τίποτε δεν άλλαξε. Η διαφορά (από τους άλλους) είναι ότι προστέθηκε και η φαρσοκωμωδία. Ρωτήστε τους Κινέζους. Και αυτοί με τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας ξεκίνησαν. Που κατέληξαν; Να βλέπουν υπουργούς να υπογράφουν τις συμφωνίες και να χειροκροτούν στις διαδηλώσεις ενάντια στην συμφωνία που υπέγραψαν… Η σειρά των Γάλλων τώρα.
[ΠΗΓΗ: http://www.capital.gr/, του Γιώργου Κράλογλου, 8/02/2017]