ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!

7o_09a_0Απόγευμα 17 Νοεμβρίου 1974…

Γύρω από το Πολυτεχνείο πλήθη λαού περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους να δουν την έκθεση για τα θύματα του Νοέμβρη του ’73. Τα παιδιά της περιφρούρησης, οι φοιτητές του αγώνα με περισσή τάξη αφήνουν ομάδες-ομάδες επισκεπτών να εισέλθουν στους χώρους της έκθεσης. Αυτοί εισερχόμενοι βλέπουν: τις μαυροφορεμένες μανούλες που στέκουν μπροστά στις φωτογραφίες των παιδιών τους βουβές αλλά σίγουρες για ποια ιδανικά τα βλαστάρια τους θυσίασαν τη ζωή τους. Τα αιματοβαμμένα ρούχα του δεκαεπτάχρονου Διομήδη Κομνηνού – του πρώτου νεκρού –  με μια χούφτα από τα μαλλιά του, αντίδωρο της γήινης ύπαρξής του. Τις πολλές φωτογραφίες των αδικοχαμένων φοιτητών αλλά και των φαντάρων που δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις των ανωτέρων τους. Τις ακτινογραφίες με τα βόλια της μισαλλοδοξίας σφηνωμένα στα κόκκαλα της νέας Ελλάδας. Την καγκελόπορτα του ιδρύματος ολοσχερώς τσακισμένη – ιστορικό αποτύπωμα –  από τη χαμένη της αναμέτρησή της με το άρμα της εξουσίας. Την τρύπα από το βλήμα που χάσκει στη μπλε ταμπέλα, που γράφει «οδό Στουρνάρη» στην έξοδο για τον ομώνυμο δρόμο.

Από τα μεγάφωνα του ιδρύματος ακούγεται το ηχητικό με τη φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου, του εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τη στιγμή που το τανκ πέφτει πάνω στην πόρτα του κάστρου της Δημοκρατίας. Τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Λοΐζου κι άλλων σιγοτραγουδιούνται και φορτίζουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Από λεπτό σε λεπτό θα ξεκινήσει η μεγαλειώδης πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία.

Δίνονται οι τελευταίες οδηγίες στις ομάδες περιφρούρησης λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του ιδρύματος. Τα κόμματα, οι φοιτητικές παρατάξεις παίρνουν θέσεις. Στο κεφάλι της πορείας τοποθετείται η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου. Την κρατούν μέλη της Ε.Φ.Ε.Ε.

Ακολουθούν ανάμεσά τους οι φοιτητές του κινήματος Παπουτσής, Χριστοδουλάκης, Λαλιώτης, Τζουμάκας, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη… οι ελπίδες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Αμέσως μετά παίρνουν θέση όλοι οι τρανοί της Δημοκρατίας και της Αριστεράς. Με υψωμένο το χέρι γρονθοκοπούν το σύστημα. Κάπου εκεί και οι Δραγασάκης, Θεωνάς, Βούτσης, Τριγάζης…

Τα συνθήματα: «Το Πολυτεχνείο Ζει», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», «ΕΟΚ και Νάτο το ίδιο συνδικάτο», «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»  δονούν την ατμόσφαιρα.

15 Νοεμβρίου 2016, 43 χρόνια από το 1973, δύο μέρες μόνο από την ημέρα μνήμης.

Το κέντρο της Αθήνας «αποστειρώνεται» απ’ άκρη σ’ άκρη, απαγορεύεται το συναθροίζεσθαι σε τέσσερεις Δήμους, 24 σχολεία της πρωτεύουσας για δύο μέρες θα παραμείνουν κλειστά.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης – παραλίγο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ – Γ. Δραγασάκης, ο Ν. Βούτσης, Πρόεδρος της Βουλής, με τα παιδόγγονα των Λαμπράκηδων περιμένουν την άφιξη σημαντικού προσώπου. Τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής που έρχεται στην Ελλάδα για μια επίσκεψη «υψηλού συμβολισμού».

Τα τραπεζώματα, οι ξεναγήσεις δίνουν και παίρνουν, με σκοπό να πείσουν την υψηλότητά του να βοηθήσει τους φτωχοποιημένους κατοίκους της υποταγμένης χώρας.

Άραγε, εξέλιπαν οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες του 1973;  Οι Αμερικάνοι έπαψαν να είναι φονιάδες των λαών; Τα ζητούμενα των φοιτητών του τότε ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έχουν πλέον κατακτηθεί από το λαό;

Όχι βέβαια, απαντούν οι νεκροί του ’73 στους νεοραγιάδες του σήμερα με την επιλεκτική ιστορική μνήμη. Ο εθιμικός ετήσιος επιτάφιος προς την αμερικάνικη πρεσβεία, για μια ακόμα χρονιά, θα χάσει το δρόμο του και θα καταλήξει ασυνόδευτος χωρίς τους μάρτυρες του ’73. Αυτοί θα συνεχίσουν να απαρνιούνται τη θανή τους αν δεν δικαιωθούν… γιατί το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!

 

[ΠΗΓΗ: http://www.thebest.gr/, του Κυριάκου Σκιαθά, 15/11/2016]