Η σύγκρουση που έχει εκδηλωθεί για τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών, στην οποία μέχρι στιγμής η κυβέρνηση ηττάται και κυρίως η διαχείριση των κόκκινων δανείων αποτελούν και μείζον πολιτικό ζήτημα, εκτός βέβαια από οικονομικό. Αυτό που έρχεται από το φθινόπωρο και προοδευτικά θα εκδηλωθεί πλήρως τον επόμενο χρόνο, δεν θα έχει προηγούμενο στη χώρα.
Βεβαίως το ελληνικό υβριδικό αναπτυξιακό μοντέλο μέσω δανεικών, έφτασε στο τέλος του. Και για τη χώρα και για τις επιχειρήσεις. Ωστόσο η βιαιότητα με την οποία θα προχωρήσει η αναδιάρθρωση του επιχειρηματικού, οικονομικού και κοινωνικό χάρτη της χώρας, θα προκαλέσει έντονες αντιδράσεις αν όχι και δράματα. Στην κατάσταση στην οποία βρίσκονται πάρα πολλές μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, η διαχείριση των κόκκινων δανείων θα τις οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε λουκέτο. Πόσες αλήθεια είναι οι περιπτώσεις όπου είτε θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη οι ιδιοκτήτες είπατε θα βρεθούν αγοραστές για την περαιτέρω ανάπτυξή τους; Πιστεύει αλήθεια κανείς ότι είναι η πλειοψηφία;
Με αυτό ασφαλώς και δεν ακυρώνονται οι ευθύνες των μετόχων και των τραπεζών. Αυτή όμως είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ό,τι ευθύνες και αν υπάρχουν το ζητούμενο είναι αν μπορεί να υπάρξει λύση. Γιατί πέρα από την… τιμωρία του ιδιοκτήτη ή του κακού μάνατζερ ή του κακού τραπεζίτη, υπάρχει και μία άλλη διάσταση. Που αφορά στην περαιτέρω συρρίκνωση της επιχειρηματικότητας, της παραγωγικής βάσης, των θέσεων εργασίας. Σε μία οικονομία που καθημερινά βουλιάζει στην ύφεση…
Ας πάρουμε για παράδειγμα την υπόθεση του Μαρινόπουλου. Αναζητείται λύση μέσω Σκλαβενίτη. Τι διασφαλίζει όμως τον Σκλαβενίτη ότι παίρνοντας το επιχειρηματικό ρίσκο δεν θα βρεθεί αύριο – μεθαύριο στη θέση να εγκαλείται από το επόμενο μάνατζμεντ των τραπεζών, που μπορεί να είναι και αλλοδαπός ή από τους ξένους επικεφαλής των κρίσιμων επιτροπών για την αύξηση του κινδύνου του ομίλου; Πώς μπορεί να νιώθει ασφαλής ότι δεν θα απαιτηθούν πρόσθετες καλύψεις ή εγγυήσεις από τεχνοκράτες που δεν θα τον ενδιαφέρει αν θα έχει σώσει 10.000 θέσεις εργασίας; Σας φαίνεται περίεργο; Δεν είναι!
Σας διαβεβαιώνω ότι ένας πολύ μεγάλος φόβος στους επιχειρηματίες με αφορμή τις αλλαγές στις τραπεζικές διοικήσεις είναι αυτό ακριβώς. Τι συμπεριφορά θα έχουν οι “επόμενοι” και αν θα υπάρχει οποιαδήποτε ευαισθησία στις αποφάσεις τους. Και δεν αφορά μόνο όσους βρίσκονται δικαίως ή αδίκως στο κόκκινο. Αφορά και τους υγιείς, καθώς όλοι λίγο πολύ αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Έρχονται λοιπόν αρκετά δύσκολοι μήνες. Και ο κίνδυνος να γίνει εντελώς μπάχαλο η αγορά είναι πολύ μεγάλος. Στον ΣΥΡΙΖΑ, οι πιο έξυπνοι το έχουν αντιληφθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να “δραπετεύσει” μέσω της απλής αναλογικής, άσχετα αν δεν κατάφερε να την περάσει από τις επόμενες εκλογές. Και γι’ αυτό άλλωστε κλιμακώνουν και τη σύγκρουση με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Στον οποίο θα επιχειρήσουν να χρεώσουν προφανώς τον “Αρμαγεδδώνα” που συνοδεύει τη διαχείριση των κόκκινων δανείων προκειμένου να αποποιηθούν τις δικές τους ευθύνες και να διαχειριστούν και οι ίδιοι εσωκομματικά και επικοινωνιακά προς την κοινωνία τις σίγουρες αντιδράσεις.
Άλλωστε, η θέση που φέρεται να έχει λάβει ο κεντρικός τραπεζίτης ως προς τις αλλαγές στις διοικήσεις των τραπεζών τους δίνει την αφορμή. Ωστόσο έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη γιατί πρόκειται για εφαρμογή νόμων που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει. Έσπειραν ανέμους και τώρα θα θερίζουν θύελλες. Και βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο να υποστούν οικονομικό και πολιτικό κραχ.
[ΠΗΓΗ: capital.gr, του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, 4/8/.2016]