«Περίπου 70.000 επιχειρήσεις, εξουθενωμένες από την υπερφορολόγηση, τις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές και το κυνηγητό που έχει εξαπολύσει στην ιδιωτική πρωτοβουλία η αριστερή κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα, έκαναν αίτηση για μεταφορά της έδρας τους εκτός Ελλάδος. Τι κρίμα, να μη συμμερίζονται την αισιοδοξία του Μεγάρου Μαξίμου και της πλατείας Συντάγματος…»
Η είδηση είναι απολύτως ενδεικτική: Μετά από έξι χρόνια κρίσης, ύφεσης, συνεχών μέτρων λιτότητας, αδυναμίας ανατροπής του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας, σήμερα, στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έξι στους δέκα μισθωτούς έχουν εισόδημα κάτω των 1000 ευρώ μηνιαίως. Πρόκειται για κλασική περίπτωση εξισωτισμού, δηλαδή, επιχείρησης εξομοίωσης των εισοδημάτων προς τα κάτω. Η Ελλάδα φτωχοποιείται, χωρίς ελπίδα.
Φυσικά αυτό δεν αποτελεί ανοσιούργημα μόνο της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Το “αναπτυξιακό (ας το πούμε έτσι…) μοντέλο” της μεταπολιτευτικής Ελλάδας στηρίχθηκε στην ποσοτική μεγέθυνση, χωρίς αύξηση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, βασισμένο στην κατανάλωση με δανεικά. Αλλά και στα έξι χρόνια της ύφεσης, και στα σχεδόν δυο της αριστερής κυβέρνησης, καμία σοβαρή προσπάθεια δεν έχει γίνει για να διευρυνθεί η παραγωγική βάση της χώρας.
Περίκλειστοι στις ιδεοληψίες και τις εμμονές τους, οι κυβερνώντες αναζητούν τον “σοσιαλιστικό παράδεισο” που προ καιρού απολάμβαναν χώρες όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία κι η Ρουμανία, και που τώρα καμία τους δεν θέλει να θυμάται. Η πολιτική που κι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί οδηγεί σε συλλογική φτωχοποίηση τους εξαντλημένους από την πολυετή λιτότητα Έλληνες πολίτες, αλλά ουδείς αριστερός ευαίσθητος κυβερνών, δείχνει να ανησυχεί.
Ο φαύλος κύκλος της ελληνικής οικονομίας εξελίσσεται, κι η κυβέρνηση απλώς ελπίζει ότι η φετινή χρονιά θα κλείσει με ελάχιστη ύφεση, ή -στην καλύτερη περίπτωση- με ελάχιστη αύξηση του ΑΕΠ. Μηδέν, συν-πλην, δηλαδή. Ψάχνεται η κυβέρνηση να “επικοινωνήσει” την οριακή μείωση της ανεργίας, και κάνει ότι δεν βλέπει ότι αυτή η εικόνα προέρχεται είτε από την εποχική αύξηση των θέσεων μερικής απασχόλησης, είτε από μια μικρή συμμόρφωση ορισμένων εργοδοτών, που εντάσσουν έστω και μερικώς εργαζομένους τους, που ως τώρα απασχολούσαν με “μαύρη” εργασία, σε ένα ασφαλιστικό ταμείο, έστω και για μερικές ώρες, ώστε να αποφύγουν τα βαριά πρόστιμα. Ποιος σοβαρός άνθρωπος πιστεύει ότι αυτή η συγκυριακή κατάσταση αποτελεί βελτίωση της οικονομίας;
Ακόμα κι αν κάποιος θα έμπαινε στον κόπο να υποστηρίξει μια τέτοια θέση, έρχεται η επόμενη είδηση για να σβήσει κάθε κυβερνητική δικαιολογία: Περίπου 70.000 επιχειρήσεις, εξουθενωμένες από την υπερφορολόγηση, τις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές και το κυνηγητό που έχει εξαπολύσει στην ιδιωτική πρωτοβουλία η αριστερή κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα, έκαναν αίτηση για μεταφορά της έδρας τους εκτός Ελλάδος. Τι κρίμα, να μη συμμερίζονται την αισιοδοξία του Μεγάρου Μαξίμου και της πλατείας Συντάγματος…
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά: Η απίθανη αυτή κυβέρνηση, αφού ομολογεί ότι αδυνατεί να ελέγξει τα εισοδήματα των επιχειρήσεων, αποφασίζει με οδηγό το αξίωμα “κάνω ότι θέλω” να υπολογίσει τις εισφορές του 2017, με βάση τα έσοδα του 2015. Σαν να ζούμε σε μια κανονική εποχή, σα να μην υπάρχει κρίση, σα να μην μειώνονται μέχρις εξαφανίσεως τα περιθώρια κέρδους των περισσοτέρων επιχειρήσεων. Το αποτέλεσμα της άφρονος αυτής πολιτικής είναι χιλιάδες επιχειρηματίες να αγωνίζονται να μεταβιβάσουν τις επιχειρήσεις τους -έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα- μέχρι να δουν τι θα γίνει, εάν δηλαδή η χώρα μας μπορεί να απαλλαγεί από τους ιδεοληπτικούς κυβερνώντες που οδηγούν με βεβαιότητα την ελληνική οικονομία στην καταστροφή.
Αγωνιούν οι αριστεροί διανομείς της συλλογικής φτώχειας, εάν οι δείκτες τους δώσουν θετικό πρόσημο, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα ελάχιστο δεκαδικό ποσοστό. Κι αδιαφορούν εάν με την πολιτική της υπερφορολόγησης, της εχθρότητας έναντι του επιχειρείν και της συνεχούς αμφισβήτησης και υπονόμευσης της τήρησης των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, οι ήδη εξαντλημένοι Έλληνες, βιώνουν ακόμα χειρότερες μέρες.
Κι ως να βρουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι μια λύση -που ποτέ, καμία αριστερή πολιτική δύναμη δεν βρήκε όπου κι αν κυβέρνησε, σε Ανατολή ή Δύση- τα εισοδήματα των εργαζομένων θα μειώνονται, οι συντάξεις των απομάχων της ζωής θα πετσοκόβονται, τα λουκέτα θα πολλαπλασιάζονται και το αδιέξοδο θα εντείνεται…
[ΠΗΓΗ: http://www.politically.gr/, του Μάριου Πομερσί, 29/08/2016]