ΚΑΠΟΤΕ, τα πολύ παλιά χρόνια, ο νόμος και η τάξη ήταν δεξιά πράγματα. Κι αυτό, επειδή η τήρησή τους αποτελούσε ευθύνη θεσμών (της Αστυνομίας, του Στρατού, της Χωροφυλακής) που συνδέονταν με αυταρχισμό, αυθαιρεσία και βία. Η Αριστερά αισθανόταν έτσι αμηχανία και παραχωρούσε το πεδίο αυτό στον ιδεολογικό της αντίπαλο. Χρειάστηκε να έρθει η γενιά του Τόνι Μπλερ στην εξουσία για να γίνει κατανοητό ότι η ασφάλεια του πολίτη αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα. Και ότι η εφαρμογή των νόμων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας.

ΑΛΛΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σαν τα αστικά αριστερά κόμματα. Και η σχέση του με τη βία ήταν πάντα αμφιλεγόμενη. Από τις επιθέσεις των τρομοκρατικών οργανώσεων μέχρι τους τραμπουκισμούς στα πανεπιστήμια, κι από την Κερατέα μέχρι τις Σκουριές και τα Εξάρχεια, διαχώριζε πάντα την καλή από την κακή βία, δικαιολογούσε υπό προϋποθέσεις την πρώτη και καταδίκαζε απερίφραστα τη δεύτερη. Την ίδια στάση συνέχισε να κρατά και όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση παύοντας απλώς να χαρακτηρίζει καλή τη βία που στρεφόταν εναντίον δικών του στελεχών, όπως ο Αλέκος Φλαμπουράρης. Οσο για τους νόμους, αποτελούν κι αυτοί σχετική έννοια. Η κατάληψη δημόσιων σχολείων, για παράδειγμα, έχει πάψει από τον περασμένο Απρίλιο να αποτελεί ποινικό αδίκημα.

ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ; Τι γίνεται όταν μερικές εκατοντάδες υποστηρικτές των ανοικτών συνόρων απ’ όλη την Ευρώπη αποφασίζουν αυθαιρέτως να μεταφέρουν για δέκα ημέρες τον αγώνα τους στον χώρο ενός ελληνικού πανεπιστημίου; Μια φιλοκυβερνητική εφημερίδα ειρωνεύεται τις πρυτανικές Αρχές του ΑΠΘ επειδή εκφράζουν την ανησυχία τους, κατηγορώντας τις ότι προτιμούν μια αστυνομοκρατούμενη πανεπιστημιούπολη από ένα κάμπινγκ αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Οι Αρχές, με τη σειρά τους, διστάζουν να εφαρμόσουν τον νόμο, φοβούμενες προφανώς την κατακραυγή. Η Αστυνομία φέρεται να ζητά πολιτική κάλυψη για να προστατεύσει τη δημόσια περιουσία. Και η κυβέρνηση σιωπά, νομιμοποιώντας την ανομία.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ με τη βία έχουν φυσικά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τη νύχτα του περασμένου Σαββάτου σημειώθηκαν στο Βερολίνο πρωτοφανείς συμπλοκές με αφορμή την εκκένωση ενός κατειλημμένου κτιρίου. Καμιά κυβέρνηση όμως, είτε συντηρητική είτε σοσιαλιστική, δεν τα αντιμετωπίζει με ιδεολογικό τρόπο. Γιατί κανείς στην Ευρώπη δεν θεωρεί ότι οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται κατά βούληση, κατ’ επιλογή ή κατά περίσταση. Εδώ, πάλι, ούτε ο νόμος για το τσιγάρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί.

[ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, του Μιχάλη Μήτσου, από τη στήλη «Διαστάσεις», 15/7/2016]