Θλιβερό είναι να βλέπει κανείς σε στιγμές πένθους, ανθρώπους να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τραγικά γεγονότα ως επιχειρήματα στήριξης προσωπικών και κομματικών πολιτικών θέσεων.

Λαμπρό παράδειγμα το σημερινό φύλλο της ΑΥΓΗΣ. Δεν μπορούσαν οι σύντροφοι «δημοσιογράφοι», να περιμένουν μερικές μέρες να κοπάσει ο πόνος από την χθεσινή απώλεια του συναδέλφου για να ξεκινήσουν τη γνωστή τους σπέκουλα…

Ακούστε τι βρήκε να γράψει ο στρατευμένος δημοσιογραφίσκος: «Σημειώνεται πάντως ότι, μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείμενο, κανένα από τα τρία σωματεία των εργαζομένων δεν είχε προχωρήσει σε δική του συλλυπητήρια ανακοίνωση». Δηλαδή, τι υπονοεί ο ανεγκέφαλος συντάκτης; Πως ενώ ο υπουργός Σκουρλέτης έσπευσε να εκφράσει τα συλλυπητήρια του (και μπράβο του), οι συνάδελφοι του εκλιπόντος ολιγωρούν; Πόσο βλάκα μπορεί να σε καταντήσουν οι κομματικές παρωπίδες; Οι συνάδελφοι, τα σωματεία των εργαζομένων κε Παπαντωνίου, ήταν η δεύτερη οικογένεια του άτυχου γομωτή. Μόνο αν είχες μοιραστεί στιγμές μόχθου και σκληρής, επικίνδυνης δουλειάς στα έγκατα της γης θα μπορούσες να κατανοήσεις τον πόνο και το μέγεθος της απώλειας για τον άδικο χαμό του συναδέλφου. Και μας μιλάς για ανακοινώσεις που καθυστέρησαν;

Και δεν μπόρεσες να αντισταθείς στην «χρυσή ευκαιρία» για σπέκουλα, έτσι; «Σε κάθε περίπτωση, η συχνότητα εργατικών ατυχημάτων προκαλεί ανησυχία στην τοπική κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας δεν θέλει την εξόρυξη χρυσού λόγω της καταστροφής του περιβάλλοντος, που μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερη εφόσον τα μέτρα ασφαλείας δεν αποδειχτούν επαρκή κατά τη διαδικασία της εξόρυξης»…

Τι να πει κανείς…